«Η πλατεία ήταν γεμάτη» και ο κόσμος παρακολουθούσε τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης και τη Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης, να παίζουν και να ερμηνεύουν τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου. Σε ένα ρεφρέν, ακούστηκε η φωνή του ίδιου του καλλιτέχνη να τραγουδά «Μην μιλάς άλλο για αγάπη, η αγάπη είναι παντού». Ακολούθησε η εμβληματική «Συννεφούλα», την οποία ο «Νιόνιος από τη Θεσσαλονίκη», τραγούδησε στο κοινό που συγκεντρώθηκε προς τιμήν του στην αυλή του δημαρχείου.

Εκτός από τραγούδια, μοιράστηκε και ιστορίες που τον συνδέουν με την πόλη όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και «κουβαλούσε πάντα μαζί του», ακόμη κι όταν άλλαξε πόλη, χώρα ή ήπειρο. Φορώντας στο στήθος το Αργυρό Μετάλλιο της Θεσσαλονίκης, που του απένειμε λίγη ώρα πριν ο δήμαρχος Στέλιος Αγγελούδης, ο Διονύσης Σαββόπουλος «ταξίδεψε» συγγενείς, φίλους και θαυμαστές του, στο παρελθόν, παρουσιάζοντας με γλαφυρό τρόπο εικόνες και περιστατικά.

«Λυπάμαι πάρα πολύ που δεν βρίσκονται εν ζωή ο μπαμπάς μου και η μαμά μου, που τους έτρωγε η ανησυχία όσο ήμουν νέος “τι θα γίνει αυτό το παιδί;” Να! Προόδευσα! Με αναγνωρίζει η γενέθλια πόλη μου», είπε με το γνωστό του χιούμορ αμέσως μετά την παραλαβή του μεταλλίου, τονίζοντας εμφατικά και με περηφάνια: «Μάλιστα κυρίες και κύριοι είμαι Σαλονικιός. γεννήθηκα εδώ στις 2 Δεκεμβρίου του ’44».

«Οφείλουμε πολλά στον άνθρωπο που παραμένει μέχρι σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους δημιουργούς και κορυφαίους διαμορφωτές της ελληνικής τέχνης», τόνισε ο Δήμαρχος Στέλιος Αγγελούδης και απευθυνόμενος στον ίδιο τον καλλιτέχνη, είπε «είσαι πολλά παραπάνω από ένας “Έλλην που παίζει ροκ”. Είσαι οραματιστής, ποιητής του ελληνικού ροκ και της ελληνικής μουσικής γενικότερα, που αμφισβήτησε κατεστημένες πολιτικές νόρμες. Είσαι ο σπουδαίος τραγουδοποιός, ανατρεπτικός, μεγαλοφυής, υπερβατικός, αλλά κυρίως ο συμπολίτης μας, που εδώ και έξι δεκαετίες καταγράφεις και ντύνεις με στίχους και μελωδία τη νεοελληνική ιστορία. Και το πράττεις αυτό με τόλμη, με ρεαλισμό, με τη δική σου συναρπαστική ματιά και τη μοναδική καλλιτεχνική προσέγγιση που δεν μπαίνει σε καλούπια, δε συμβιβάζεται, ξεπερνώντας όρους αλλά και όρια».

Την εκδήλωση άνοιξε ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Σπύρος Βούγιας, που υπογράμμισε ότι ήταν ομόφωνη η απόφαση του σώματος να απονείμει στον Διονύση Σαββόπουλο το Αργυρό Μετάλλιο της Θεσσαλονίκης, «για την τεράστια προσφορά του στο σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, την ιδιαίτερη συμβολή του στην προβολή της Θεσσαλονίκης και στη διαμόρφωση της συλλογικής μας αυτογνωσίας και της πολιτισμικής μας ταυτότητας». «Αγαπημένε μας Διονύση, καλωσόρισες στο σπίτι σου», του είπε χαρακτηριστικά και αναφέρθηκε στα σημαντικότερα βιογραφικά του στοιχεία.

Ιστορία από …την κοιλιά

Η πρώτη ιστορία που μοιράστηκε ο Διονύσης Σαββόπουλος με το κοινό, ήταν των τελευταίων λεπτών πριν έρθει στη ζωή, ένα γεγονός που αγαπά να διηγείται και το έκανε ξανά χθες βράδυ. «Την ημέρα που έπιασαν οι πόνοι τη μάνα μου, βγήκε η οικογένεια στο δρόμο να βρει όχημα να πάει στο μαιευτήριο, αλλά ήταν μέρες χαοτικές στη Θεσσαλονίκη, δεν υπήρχαν λεωφορεία, μόνο κάτι γκαζοζέν περνούσαν και δεν σταματούσαν», ανέφερε, εξηγώντας ότι επρόκειτο για την περίοδο που στη Θεσσαλονίκη είχαν ήδη μπει τα στρατεύματα του ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) με το Μάρκο Βαφειάδη και την πολιτική διοίκηση της πόλης είχε αναλάβει το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο).

«Στη γειτονιά μας, στην οδό Ζαννα -μία μικρή παράλληλο της Μπότσαρη, εκεί που έκανε γωνία με την Βασιλίσσης Όλγας, υπήρχε ένα μεγάλο κτήριο, μισοκατεστραμμένο από βόμβα, όπου είχε εγκατασταθεί ή μονάδα του ΕΛΑΣ», είπε ο κ. Σαββόπουλος. Στον φρουρό που στέκονταν στην πύλη απευθύνθηκε η γιαγιά του, ο οποίος ανταποκρίθηκε με μεγάλη προθυμία και τους οδήγησε στο μαιευτήριο με μία μοτοσικλέτα με …καλαθούνα στο πλάι. «Επιβιβαστήκαμε στην καλαθούνα εγώ (πριν γίνω εγώ) και η μητέρα μου και στο τιμόνι κάθισε καταχαρούμενος ο …ορίτζιναλ ΕΛΑΣίτης, με φυσεκλίκια και γένια, ο οποίος έλεγε: “Γεια σου συντρόφισσα” και βρούμ την μοτοσικλέτα… “Και τι θα το κάνουμε το παιδί συντρόφισσα; Κομμουνιστή θα το κάνουμε!” και βρουμ βρουμ. Και με κρότους και καπνούς φτάσαμε στο μαιευτήριο, όπου γεννήθηκα άμα τη αφίξει», είπε χαρακτηριστικά.

Ο θαυμαστός κόσμος του νεαρού Διονύση

Αν και τα πρώτα χρόνια της ζωής του μαίνονταν τριγύρω τους ο εμφύλιος, με τα παιδικά του μάτια έβλεπε έναν παράδεισο και έναν κόσμο θαυμάτων. Στη γειτονιά του δέσποζαν αρχοντικά σπίτια -αν και σε παρακμή, με εγκαταλελειμμένους κήπους, συχνά χωρίς κουφώματα, και σε κάποια έπεφταν οι σοβάδες. «Όμως πάνω σε αυτή τη φθαρμένη όψη υπήρχε η αντανάκλαση ενός μεγαλείου το οποίο προϋπήρξε, μιας Θεσσαλονίκης άλλης, πολυεθνικής, ανεκτικής και προπαντός κοσμοπολίτικης. Το ωραίο είναι ότι αυτή η αίσθηση υπήρχε στον αέρα και την ξέρουμε πολύ καλά όσοι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εκείνα τα χρόνια εδώ πέρα», σημείωσε.

Ένα τέτοιο διώροφο σπίτι ήταν αυτό που νοίκιαζε και η δική του οικογένεια, με τη σπιτονοικοκυρά, την κυρία Ούλα, να μένει στον επάνω όροφο. Η αυλή του σπιτιού αν και απεριποίητη, αφημένη και γεμάτη χόρτα, είχε «μία τεράστια ακακία που έκανε ωραία δροσιά το καλοκαίρι, δύο βερικοκιές, μία δαμασκηνιά και οι περικοκλάδες είχαν κάνει άτακτες αψίδες», περιέγραψε λέγοντας πως η κ. Ούλα είχε περιφράξει το μεγαλύτερο μέρος της αυλής και είχε βάλει μέσα να τρέχουνε δύο …ελαφάκια, ένα αρσενικό και θηλυκό, τον Αλή και τη Βασίλω.

Θυμήθηκε ακόμα πόσο τον εντυπωσίαζε όταν σταματούσε απότομα η κίνηση στους δρόμους και οι άνθρωποι κοκκάλωναν κάθε Κυριακή απόγευμα, που γινόταν η υποστολή της σημαίας στο Λευκό Πύργο υπό τους ήχους της φιλαρμονικής που παιάνιζε τον εθνικό ύμνο, του ήρθαν μνήμες από τον Κυριακάτικο περίπατο στην παλιά παραλία, από τους τέσσερις κινηματογράφους της πλατείας Αριστοτέλους, τους σερβιτόρους που πηγαινοέρχονταν κατάκοποι κρατώντας τους δίσκους, αλλά και τα φουσκωμένα μπαλόνια, το μαλλί της γριάς που περιέγραψε ως ένα «ροζ σύννεφο που μπορούσες και να το τρως», αλλά και τα φουρφούρια, τα οποία -όπως είπε- λανθασμένα στην Αθήνα αποκαλούν «μύλους».

Οι θύμησές του επεκτάθηκαν και στην ‘Άνω Πόλη, που επισκέπτονταν τη Μονή Βλατάδων και από εκεί είχε μπροστά στα πόδια του την αγαπημένη του πόλη, τη θάλασσα και απέναντι τον χιονισμένο Όλυμπο. «Είχε ένα πολύ ωραίο κήπο όλο παγώνια κι εγώ προσπαθούσα να μιμηθώ την κραυγή τους για να τα κάνω να ανοίξουν αυτήν την έγχρωμη ουρά, ένα μέτρο φτέρωμα με κάτι χρώματα… Ένα μπλε ρουά κι ένα βαθύ πράσινο και είχαν κι αυτούς τους οφθαλμούς τα φτερά τους…», είπε ξαναζώντας την εικόνα.

Θυμήθηκε το 12ο δημοτικό σχολείο στο οποίο πήγε, την παιδαγωγική ακαδημία, το ιστορικό 5ο Γυμνάσιο Αρρένων, αλλά και την εκκλησία της Αναλήψεως ακριβώς απέναντι, που ως λυκόπουλο κρατούσε κι αυτός το κοντάρι τη Μ. Παρασκευή για να βάζει σε τάξη το προσκύνημα του επιταφίου. «Κρατάω φιλίες με τους συμμαθητές μου από τότε, κι απ’ τα λυκόπουλα ακόμα, και φυσικά και με τους φίλους που γνώρισα στη Θεσσαλονίκη αργότερα», ανέφερε με συγκίνηση και εξήγησε ότι αυτός είναι ο λόγος που ποτέ δεν πήρε τα εκλογικά του δικαιώματα από την πόλη.

Η κάθοδος στην Αθήνα το 1963

«Είναι αλήθεια ότι έφυγα νέος από τη Θεσσαλονίκη, τα ήθελε ο …απ’ αυτός μου», είπε ο Διονύσης Σαββόπουλος και προσπάθησε να εξηγήσει την απόφασή του να εγκαταλείψει τις σπουδές του στη νομική και να πάει στην Αθήνα για να ασχοληθεί με τη μουσική. «Η Θεσσαλονίκη -όπως ξέρετε, είναι κομμάτι “τσιφτετελού”. Ένα ρεπερτόριο σαν το δικό μου θα δυσκολεύονταν εκείνη την εποχή εδώ. Δεν είχαν έρθει ακόμα αντιπροσωπείες των δισκογραφικών εταιριών, ούτε υπήρχε μαγαζί κατάλληλο, ούτε υπήρχαν στούντιο», ανέφερε, λέγοντας πως όταν η κατάσταση άλλαξε έκανε δουλειές εδώ και έγραψε δίσκους μόνος, αλλά και με τον Νίκο Παπάζογλου ή τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.

Μίλησε ακόμα για τους ανθρώπους που τον επηρέασαν προσωπικά και επαγγελματικά, τους ποιητές τους οποίους διάβαζε και συναναστρεφόταν, όπως ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, ο Γιώργος Ιωάννου, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, η Ζωή Καρέλλη, ο Μανόλης Αναγνωστάκης. «Μαθητής αυτής της σχολής ήμουν και σε αυτή τη σχολή θέλω να ανήκω. Και σαν μαθητής αυτής της σχολής έκανα ό,τι έκανα και άσκησα την όποια επιρροή μου στο ελληνικό τραγούδι και στους νεότερους», επισήμανε, ενώ δεν έλειψαν οι ευχές του για περαστικά στην επίσης Θεσσαλονικιά Μαρινέλα.

«Νιόνιος ο αήττητος» – ‘Άρθρο του Γ. Σκαμπαρδώνη

Με αφορμή την απονομή του Αργυρού Μεταλλίου της Θεσσαλονίκης στον Διονύση Σαββόπουλο, ο πεζογράφος και δημοσιογράφος Γιώργος Σκαμπαρδώνης έγραψε το παρακάτω άρθρο:

«Ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι μια ξεχωριστή και μάλλον ανεπανάληπτη περίπτωση – δεν προέκυψε από μουσική οικογένεια, κανείς στη φαμίλια του δεν φαινόταν να έχει καλλιτεχνικές τάσεις κι αυτός αναδύθηκε ως απρόσμενο, άγριο λουλούδι στον βράχο. Προφανώς πρόκειται για μια ιδιοφυή περίπτωση. Η συγκρότησή του και το ότι πολύ νωρίς βρήκε ένα δικό του ύφος το οποίο εξελίχθηκε μετά προς τη ίδια κατεύθυνση πιο εμπλουτισμένο και θαλερό, η δημιουργική του πνοή και η θεματογραφία του που κινείται μεταξύ λυρισμού, τραγικότητας και ευτραπελίας είναι δυσεξήγητα στοιχεία της ιδιοπροσωπίας του. Περιέχει κάποια σύνθεση πληθωρικής δωρεάς, όρασης, ταλέντου και οξυδέρκειας, που σύμφωνα και με τον ίδιο, έχει καταγωγή και αναφορές στην λογοτεχνική σχολή της Θεσσαλονίκης, στον Πεντζίκη, στον Ιωάννου, στον Χριστιανόπουλο, στον Ασλάνογλου. Αλλά η στιχουργία του αντλεί από όλη την διαδρομή του ελληνισμού μέσα στους αιώνες, από τον Αριστοφάνη ως το βυζαντινό μέλος, από το δημοτικό τραγούδι ως την ροκ αντίληψη, το παιδικό άσμα και τον ραπ διασκελισμό. Μουσικά ο Νιόνιος αφομοιώνει υλικό από πολλές περιοχές επίσης, απ’ την μπαλάντα, την καντάδα, το ρεμπέτικο, το λαϊκό, το δημώδες, από ευρωπαϊκές μελωδίες και από μεγάλους σύγχρονους δημιουργούς, ευρωπαίους κι αμερικάνους φτιάχνοντας ένα δικό του, ρέον, σαββοπουλικό αμάλγαμα το οποίο μεταστοιχειώνει, πραγματώνει μοναδικά επί σκηνής όντας ένας από τους πιο προικισμένους περφόμερς στην μουσική μας ιστορία. Ο Διονύσης είναι ολιστικός καλλιτέχνης, με την έννοια ότι δημιουργεί ένα τραγούδι εκ του μη όντος, συνθέτοντας μόνος του στίχους και μουσική και το ερμηνεύει ο ίδιος προικίζοντάς το με επιπλέον στοιχεία ιδιοχρώματος και μοναδικότητας. Η ακμή του, επί εξήντα χρόνια, είναι διαρκής και αδιάπτωτη. Μας παραδίδει ένα μεγάλο, λαμπρό έργο, συναρπαστικό, αιχμηρό, λυρικό και τρυφερό, παρεμβατικό και βαθύ, συγκινητικό, πειρακτικό και τερπνό – για πάντα».

Βαρβάρα Καζαντζίδου

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Σε έναν από τους σημαντικότερους εκφραστές του ελληνικού queer cinema, στον αντισυμβατικό, πρωτοπόρο και τολμηρό σκηνοθέτη Πάνο Χ. Κούτρα, διοργανώνει ένα μεγάλο αφιέρωμα το 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που θα πραγματοποιηθεί από τις 31 Οκτωβρίου έως τις 10 Νοεμβρίου 2024. Το Φεστιβάλ θα απονείμει στον Πάνο Χ. Κούτρα τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο για το σύνολο της προσφοράς του στο σινεμά, ενώ το αφιέρωμα με τίτλο «To αληθινό σινεμά του Πάνου Χ. Κούτρα» θα δώσει την ευκαιρία στο κοινό να προσεγγίσει εκ νέου έναν δημιουργό, ο οποίος αποδομεί και ξαναχτίζει με τρόπο πρωτότυπο, τρυφερό και συγκινητικό την ελληνική κοινωνία και οικογένεια.

«OMG! Αφιέρωμα και τιμητικός Χρυσός Αλέξανδρος; Ελπίζω να μην γνωρίζετε κάτι που εγώ αγνοώ!», αναφέρει ο ίδιος ο δημιουργός και συμπληρώνει: «Μια μεγάλη τιμή αλλά ταυτόχρονα και μια τεράστια ευκαιρία να αναζητήσω τον χαμένο χρόνο ανάμεσα στις μεγάλου μήκους ταινίες που γνωρίζουν όλοι και τις χαμένες μικρού μήκους που δεν έχει δει κανείς. Περισσότερο απ’ όλα, μια επιστροφή στους αγαπημένους μου φίλους και συνεργάτες, αυτούς που με πίστεψαν και στους outsiders που υπήρξαν πάντα οι ήρωές μου στη ζωή και στις ταινίες, και με συνόδευσαν σε αυτό το walk on the wild side που λέγεται σινεμά».

Στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα προβληθούν οι πέντε μεγάλου μήκους ταινίες του διεθνούς φήμης Έλληνα σκηνοθέτη: Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά (1999) σε επετειακή ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια για τα 25 χρόνια από την πρώτη προβολή, Αληθινή Ζωή (2004) σε επετειακή ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια για τα 20 χρόνια από την πρώτη προβολή, Στρέλλα (2009) σε ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια, Xenia (2014) και Dodo (2022), αλλά και μικρού μήκους ταινίες του που δεν έχουν προβληθεί ξανά στην Ελλάδα. Στον πυρήνα των ταινιών του βρίσκονται οι στενοί δεσμοί που δημιουργούμε με τους γύρω μας, αλλά και οι εμπειρίες και τα βιώματα που ορίζουν την ύπαρξή μας. Η συμπερίληψη, η αποδοχή του διαφορετικού, η μετανάστευση και η ενσωμάτωση, η ανάγκη οικοδόμησης της προσωπικής ταυτότητας, η σύγκρουση με τις στερεοτυπικές προκαταλήψεις, καθώς και το παράλογο της ζωής και η διαφυγή του ονείρου, είναι ορισμένες από τις θεματικές που συναντούμε στο έργο του Πάνου Χ. Κούτρα.

Στη διάρκεια του Φεστιβάλ, μία ολόκληρη ημέρα θα είναι αφιερωμένη στον Πάνο Χ. Κούτρα. Το Φεστιβάλ, σε συνεργασία με το Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και το Τμήμα Ψηφιακών Τεχνών και Κινηματογράφου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, θα πραγματοποιήσει προβολές, συζητήσεις και workshops για φοιτητές, ενώ το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει σπάνιες μικρού μήκους ταινίες του αγαπημένου δημιουργού.

Επίσης, ο Πάνος Χ. Κούτρας θα παραδώσει masterclass με επίκεντρο την queer ταυτότητα στο σινεμά του, στο πλαίσιο της ενότητας Iconic Talks powered by Mastercard. Ο καταξιωμένος κινηματογραφιστής θα συζητήσει επίσης με το κοινό του Φεστιβάλ για τις άγνωστες πτυχές του έργου του, τις πολύτιμες εμπειρίες του από τα σχεδόν 25 χρόνια διαδρομής στον ελληνικό κινηματογράφο, τις queer αναπαραστάσεις στις ταινίες του, καθώς και τις επιρροές και τις αναφορές που έχουν διαμορφώσει τη σκηνοθετική του ματιά.

Το περιοδικό του Φεστιβάλ Πρώτο Πλάνο θα μεταμορφωθεί σε φανζίν και θα είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στον Πάνο Χ. Κούτρα.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Το 3ο Θεατρικό Φεστιβάλ Ιθάκης, που ξεκινά σήμερα (17/9) και θα διαρκέσει έως την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου, επιστρέφει στο μαγικό νησί του Ιονίου, με επίκεντρο αυτή τη φορά την κωμωδία. Είναι η «Κωμωδία… αντίδοτο στην παρακμή», όπως υποστηρίζει η φετινή θεματική;

«Ο τίτλος ‘Κωμωδία … αντίδοτο στην παρακμή’ ήταν μια ιδέα του Κώστα Γάκη και προέκυψε από την ανάγκη μας να αναδείξουμε το γέλιο ως μέσο αντιμετώπισης των δυσκολιών που βιώνουμε. Η κωμωδία έχει την ικανότητα να καταρρίπτει τα τείχη της σοβαροφάνειας και να μας θυμίζει ότι ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές μας υπάρχει ελπίδα. Κάθε χρόνο, οι τίτλοι του φεστιβάλ προκύπτουν μέσα από τη θεματική που αποφασίζουμε να εξερευνήσουμε. Προσπαθούμε να συνδέουμε την διαχρονική επίδραση της τέχνης με τη σύγχρονη επικαιρότητα, δημιουργώντας μια θεματική ενότητα που να αποτυπώνει τη σκέψη μας για το φεστιβάλ της κάθε χρονιάς», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η θεατρολόγος και σκηνοθέτης Αθηνά Αρσένη, που μαζί με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Κώστα Γάκη έχουν την καλλιτεχνική διεύθυνση του Θεατρικού Φεστιβάλ Ιθάκης, που έκανε επανέναρξη το 2022 (και) ως αναβίωση του ιστορικού προκατόχου του (1975 – 1998).

Πώς, όμως, ξεκίνησε η ιδέα να «ξαναγεννηθεί» το φεστιβάλ; Ποιες είναι οι νέες κατευθύνσεις του; «Η ιδέα της αναβίωσης του Θεατρικού Φεστιβάλ Ιθάκης γεννήθηκε από την αγάπη και την επιθυμία των ανθρώπων του νησιού και του Δήμου να αναβιώσουν έναν θεσμό που είχε σημαδέψει πολιτιστικά την Ιθάκη από το 1975 έως το 1998. Στόχος μας ήταν να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο την καλλιτεχνική παράδοση της περιοχής, συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν, δίνοντας παράλληλα μια νέα πιο σύγχρονη κατεύθυνση στο φεστιβάλ, που να συνδυάζει το τρίπτυχο Καλλιτεχνική δράση – Πολιτιστική παραγωγή – Εκπαιδευτική δραστηριότητα. Με αυτόν τον τρόπο, νέοι και παλιοί καλλιτέχνες από τον χώρο του θεάτρου και από όλη την Ελλάδα συναντιούνται στην Ιθάκη για να ανταλλάξουν ιδέες και να συνδημιουργήσουν. Έτσι η Ιθάκη μεταμορφώνεται σε ένα καλλιτεχνικό σταυροδρόμι με σκοπό την προώθηση της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας και στόχο την πολιτιστική αναγέννηση», απαντά στις ερωτήσεις του ΑΠΕ-ΜΠΕ η θεατρολόγος.

Η διοργάνωση διακρίνεται σε τρία μέρη. Ξεκινώντας από την «ΑΥΛΑΙΑ», το διαγωνιστικό μέρος του Θεατρικού Φεστιβάλ Ιθάκης, μια «έκπληξη» περιμένει όσους το ανακαλύπτουν για πρώτη φορά. Με κεντρικό άξονα την «Οδύσσεια» του Ομήρου, σημείο αναφοράς για τη σύγχρονη Ιθάκη, νέοι καλλιτέχνες καλούνται να δημιουργήσουν διασκευές των ραψωδιών που έχουν αναλάβει, ανάλογα με τη θεματική της χρονιάς. «Τα 8 θεατρικά ντουέτα του διαγωνιστικού μέρους θα ερμηνεύσουν όλη την ‘Οδύσσεια’. Το κάθε ντουέτο θα παρουσιάσει τρεις συνεχόμενες ραψωδίες. Φέτος, θέσαμε στις διαγωνιζόμενες ομάδες, την πρόκληση να προσεγγίσουν το έπος της Οδύσσειας μέσα από την κωμωδία, δημιουργώντας κωμικές διασκευές. Όσο για το μέλλον, έχουμε σκεφτεί να συνεχίσουμε τη διερεύνηση της Οδύσσειας, αναδεικνύοντας κάθε φορά τα ζητήματα που θέτει με έμφαση στις νέες θεατρικές προσεγγίσεις», υπογραμμίζει η Αθηνά Αρσένη ως προς τον τρόπο λειτουργίας του διαγωνιστικού τμήματος και τη σχέση του με το ομηρικό έπος.

Η «ΣΚΗΝΗ», όπου οκτώ επαγγελματικοί θεατρικοί θίασοι θα παρουσιάσουν έργα μεγάλης διάρκειας, δίνοντας έμφαση στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία, και τα «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ», που περιλαμβάνουν θεατρικά εκπαιδευτικά σεμινάρια ανοιχτά για το κοινό, είναι τα άλλα δυο μέρη του Φεστιβάλ, το οποίο διανύει τον τρίτο χρόνο λειτουργίας του. Σε ποια σημεία θα επικεντρωνόταν μια μικρή αποτίμηση των πρώτων δυο χρόνων, αλλά και ποιες προσδοκίες υπάρχουν ως προς το παρόν και το μέλλον της διοργάνωσης; «Τα δύο πρώτα χρόνια του φεστιβάλ ήταν εξαιρετικά επιτυχημένα, αν και γεμάτα προκλήσεις. Ξεκινήσαμε σε μια δύσκολη συγκυρία του κορονοϊού, αλλά καταφέραμε να χτίσουμε μια σταθερή βάση κοινού και να προσελκύσουμε σημαντικούς καλλιτέχνες. Τα έργα που παρουσιάστηκαν είχαν μεγάλη απήχηση, τόσο στο κοινό της Ιθάκης όσο και στους επισκέπτες του νησιού. Για το μέλλον, προσδοκούμε να συνεχίσουμε να αναπτυσσόμαστε, να διευρύνουμε το φεστιβάλ με νέες μορφές θεατρικής έκφρασης και να προσελκύσουμε ακόμη περισσότερους θεατές και καλλιτέχνες στο νησί μας», απαντά η συνομιλήτρια του ΑΠΕ-ΜΠΕ, που δεν παραλείπει να ευχαριστήσει «όλους όσοι στηρίζουν το Θεατρικό Φεστιβάλ Ιθάκης, τοπικούς φορείς, χορηγούς, καλλιτέχνες, κοινό και εθελοντές. Χωρίς τη δική τους συμβολή, αυτό το φεστιβάλ δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Επίσης, επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο έκφρασης και δημιουργίας για τους νέους καλλιτέχνες, προσκαλώντας τους να έρθουν στην Ιθάκη για να παρουσιάσουν το έργο τους στο κοινό, δίνοντας το μήνυμα ότι το θέατρο παραμένει ένας ζωντανός, συνεχώς εξελισσόμενος οργανισμός, που διατηρεί τις ρίζες του στη συλλογική παράδοση και ταυτόχρονα διαμορφώνει το μέλλον της πολιτιστικής δημιουργίας», καταλήγει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ.

Η είσοδος στο φεστιβάλ είναι ελεύθερη για το κοινό – Το αναλυτικό πρόγραμμα για όλες τις ημέρες θα το βρείτε εδώ: https://festivalithaki.gr/

Το ΑΠΕ-ΜΠΕ είναι χορηγός επικοινωνίας του 3ου Θεατρικού Φεστιβάλ Ιθάκης.

Ελένη Μάρκου

ΑΠΕ-ΜΠΕ