ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Θρίλερ, σάτιρα και ιστορίες για… αρκούδες

Ακόμη επτά νέες ταινίες έρχονται να προστεθούν αυτή την εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Απ’ αυτές, ξεχωρίζουν το θρίλερ «Inside» του Βασίλη Κατσούπη, με τον Γουίλεμ Νταφόε, το τελευταίο δράμα του Τζαφάρ Παναχί «Δεν Υπάρχουν Αρκούδες» και η γαλλική σάτιρα «Η Εξαφάνιση του Προέδρου». Επίσης, προβάλλεται για τους φανατικούς του είδους η ταινία τρόμου «Scream VI».

Inside

(“Inside”) Δραματικό θρίλερ, ελληνικής και διεθνούς συμπαραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Βασίλη Κατσούπη, με τους Γουίλεμ Νταφόε, Ελίζα Στούικ, Τζιν Μπέργουτς κα.

Μία τολμηρή σε σύλληψη ιδέα πολλές φορές δεν αρκεί στο σινεμά. Ο Βασίλης Κατσούπης, στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, φαίνεται να το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, εν αντιθέσει με πολλούς συναδέλφους του και ειδικά στην Ελλάδα και γι’ αυτό είναι φανερό ότι «ιδρώνει τη φανέλα» για να πάει παρακάτω, να αξιοποιήσει το εμπνευσμένο σενάριο του Μπεν Χόπκινς, να μιλήσει για πολλά, αλλά ταυτόχρονα να μιλήσει με την εικόνα, να προσφέρει μια φρέσκια σκηνοθετική ματιά.

Το ψυχολογικό θρίλερ του Κατσούπη, που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, είναι ένα αρκετά δύσκολο σχέδιο, που θέλει πολύ δουλειά και ταλέντο για να ολοκληρωθεί. Έχοντας μόνο έναν ηθοποιό, αλλά τι ηθοποιό, όταν μιλάμε για τον Νταφόε κι ένα σκηνικό, αυτό του πολυτελούς υπερσύγχρονου διαμερίσματος, που εγκλωβίζεται ο ήρωας της ταινίας, τότε χρειάζεται να δουλέψουν όλα στην εντέλεια για να πετύχει το απαιτητικό φιλμ.

Ένας ληστής έργων τέχνης εισβάλει σε ένα μοντέρνο πολυτελές ρετιρέ στο Μανχάταν για να κλέψει πίνακες τεράστιας αξίας. Ο ιδιοκτήτης, συλλέκτης έργων τέχνης, δεν ζει εκεί, παρά μόνο όταν βρίσκεται σπανίως στη Νέα Υόρκη. Η δουλειά φαντάζει εύκολη. Μόνο που όλα θα ανατραπούν όταν το σύστημα συναγερμού θα κλειδώσει τον ληστή μέσα στο σπίτι και μάλιστα κόβοντας την παροχή νερού, το τηλέφωνο, ενώ ταυτόχρονα ο θερμοστάτης θα κάνει το σπίτι έναν πραγματικό φούρνο. Έτσι, ο ληστής θα βρεθεί φυλακισμένος μέσα σε ένα πραγματικά χρυσό κλουβί ή καλύτερα φουρνάκι, απέναντι στα έργα τέχνης τα οποία θαυμάζει, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του και τις απόψεις του για τη ζωή και την τέχνη.

Ο ήρωάς του εγκλωβίζεται σε έναν εφιάλτη, αλλά η έμπνευση τού Κατσούπη δείχνει να απελευθερώνεται σκηνοθετικά, προσφέροντας αφενός ένα ψυχολογικό θρίλερ επιβίωσης και αφετέρου να δημιουργεί μια αλληγορία για την φιλαυτία των καλλιτεχνών, την εποχή της πανδημίας, με τις πρωτόγνωρες στερήσεις της ελευθερίας και παράλληλα να σατιρίσει πανούργα τον καπιταλισμό, καθώς το υπερπολυτελές ρετιρέ είναι εντελώς άχρηστο, τα πανάκριβα καλούδια του δεν χρησιμεύουν σε τίποτα.

Ο Κατσούπης, ακολουθώντας πιστά το πνεύμα του σεναριογράφου Χόπκινς, δεν γλιστράει ούτε στιγμή προς τις συνηθισμένες ευκολίες, τα ευκολοχώνευτα κλισέ, ακόμη και όταν πρέπει να αντιμετωπίσει την ανυπαρξία διαλόγων ή ακόμη και όταν δεν χρησιμοποιεί τις σκέψεις του ληστή, για επεξηγήσεις – ένα θανάσιμο αμάρτημα στο σινεμά. Όλα αυτά θα καλυφθούν από την ευρηματικότητά του, με την ζωντάνια της κίνησης της κάμερας, την υπέροχη φωτογραφία, που αναδεικνύει την αντίθεση της αγωνίας του ληστή με τη νεκρή φύση, με τους περίτεχνους φωτισμούς που παραπέμπουν στο ύφος των ταινιών τρόμου, ενώ θα αποφύγει και τη θεατρικότητα που δημιουργεί το σκηνικό.

Αν είχε και την εμπειρία να αποφύγει τις παγίδες του σεναρίου, που ίσως ήθελαν ένα δέσιμο κλασικής αφήγησης με τη φρέσκια ματιά του Έλληνα σκηνοθέτη και περιόριζε ορισμένες υπερβολές, αλλά και την αρχική αμηχανία για το ύφος της ταινίας, ίσως να είχαμε μπροστά μας μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Ωστόσο, τέτοιο ελπιδοφόρο ντεμπούτο είχαμε χρόνια να δούμε.

Βεβαίως υπάρχει και το υπερόπλο που λέγεται Γουίλεμ Νταφόε, ο οποίος με την πολύχρονη εμπειρία του, την ιδιοφυή υποκριτική του ικανότητα, παίζοντας με κάθε ρυτίδα του προσώπου του, κάθε μυ του σώματός του, θα βγάλει όλη την απόγνωση, την αγωνία και τον σαρκασμό της τραγικής θέσης του ήρωα και θα δώσει περαιτέρω ώθηση στο μεγαλεπήβολο σχέδιο του Κατσούπη.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η αγωνιώδης ιστορία ενός κλέφτη έργων τέχνης ο οποίος παγιδεύεται σε ένα hi-tech ρετιρέ ενός κτιρίου της Νέας Υόρκης, αφού η διάρρηξη που επιχείρησε δεν εξελίσσεται όπως είχε σχεδιαστεί. Κλειδωμένος μέσα στο πολυτελές διαμέρισμα, περιτριγυρισμένος από ανεκτίμητα έργα τέχνης, πρέπει να επιστρατεύσει όλη την οξυδέρκεια και την εφευρετικότητά του προκειμένου να επιβιώσει στο πέρασμα του χρόνου.

Αρκούδες δεν υπάρχουν

(“No Bears”) Δραματική ταινία, ιρανικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Τζαφάρ Παναχί, με τους Τζαφάρ Παναχί, Νάσερ Χασαμί, Μίνα Καβανί κα.

Ο Τζαφάρ Παναχί, ένας από τους σημαντικότερους δεξιοτέχνες του σύγχρονου σινεμά και εκπρόσωπος του νέου κινηματογραφικού κύματος στο Ιράν, αλλά και ένας αντιφρονούντας του θεοκρατικού καθεστώτος, που αφέθηκε ελεύθερος από τη φυλακή του Εβίν της Τεχεράνης μόλις πριν από ένα μήνα, με την τελευταία του ταινία υπερασπίζεται την ελευθερία της έκφρασης.

Με την ταινία του, που τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο του περσινού Φεστιβάλ Βενετίας, αποδεικνύει ότι το σινεμά, ακόμη και με τα στοιχειώδη μέσα, μπορεί και πρέπει να συμβαδίζει με τα κοινωνικά αιτήματα, να αντλεί έμπνευση από τη ζωή και τους απλούς ανθρώπους και να την επιστρέφει ως ένα κινηματογραφικό έργο.

Ο Παναχί («Ταξί στην Τεχεράνη», «Offside»), όπως συνηθίζει, θα θολώσει τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, κάνοντας για μία ακόμη φορά ένα φιλμ που κρύβει περισσότερα ζητήματα από όσα βλέπει ο θεατής, ενώ παραμένει πιστός στην ευθύνη του δημιουργού απέναντι στο κοινό του, καθώς και στους ανθρώπους που τον βοηθούν, διακινδυνεύοντας την ησυχία τους ή ακόμη και την ελευθερία τους.

Ένα ζευγάρι Ιρανών, που βρίσκεται παράνομα στην Τουρκία, επιτέλους κατορθώνει να αποκτήσει πλαστά διαβατήρια για να διαφύγει από τη χώρα. Σύντομα, όμως, ο θεατής θα ανακαλύψει ότι πρόκειται για μια ιστορία, που αφορά τα γυρίσματα μιας ταινίας του Παναχί, την οποία σκηνοθετεί από μακριά, από ένα χωριό στα σύνορα του Ιράν με την Τουρκία, όπου έχει εγκατασταθεί για να βρίσκεται όσο πιο κοντά μπορεί στο συνεργείο και τους πρωταγωνιστές του. Οι τεχνικές δυσκολίες θα του αφήσουν χρόνο, τον οποίο θα εκμεταλλευθεί για να ασχοληθεί με τα τοπικά έθιμα του χωριού και να φωτογραφίσει τους ανθρώπους του. Μία κίνηση που θα τον εμπλέξει σε ένα τοπικό δράμα, όταν όλοι αρχίζουν να πιστεύουν ότι ανάμεσα στις φωτογραφίες του, υπάρχει και μία ενός παράνομου ζευγαριού. Ο ίδιος επιμένει ότι δεν έχει τραβήξει τέτοια φωτογραφία, αλλά κανείς δεν τον πιστεύει και οι χωρικοί γίνονται επιφυλακτικοί μαζί του και εχθρικοί, στη συνέχεια, όταν θα τολμήσει να διασχίσει τα σύνορα Ιράν-Τουρκίας, για να δει από έναν λόφο την πόλη που γυρίζεται η ταινία του.

Ο Παναχί που μπαινοβγαίνει υφολογικά από τη μυθοπλασία στο ντοκιμαντέρ, γυρίζει με την κάμερα στον ώμο και παράλληλα έχει στατικά πλάνα, μεταλλάσσοντας τα συναισθήματα και αναδεικνύει εμπνευσμένα ότι «δεν υπάρχουν αρκούδες στο χωριό», όπως βάζει να λέει ένας χωρικός, αλλά είναι απλά ακόμη μία ιστορία για να κρατά τους ανθρώπους φοβισμένους, να μη σηκώνουν κεφάλι. Ένα τεράστιο ζήτημα, μια κατακλυσμιαία τακτική, που ανοίγεται σχεδόν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, με διαφορετικούς τρόπους, άλλες φορές πιο κομψά, πιο «πολιτισμένα», αλλά πάντα αποτελεσματικά και με οδυνηρές συνέπειες.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ένας κινηματογραφιστής, ο οποίος προσπαθεί να γυρίσει μια ταινία στην Τουρκία, ενώ είναι αναγκασμένος να μένει σε ένα χωριό κοντά στα ιρανο-τουρκικά σύνορα, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη δυσπιστία και τις τοπικές παραδόσεις των κατοίκων του χωριού.

Η Εξαφάνιση του Προέδρου

(«Le Tigre et le President») Ιστορική κωμωδία εποχής, γαλλικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Ζαν Μαρκ Πιερφίτ, με τους Ζαν Γκαμπλίν, Άννα Μουγκλαλίς, Αντρέ Ντισολιέ, Κριστιάν Χεκ, Σιρίλ Κουτόν, Αστρίντ Βουετνάλ κα.

Διασκεδαστική πολιτική σάτιρα εποχής, βασισμένη πάνω σε μία σχεδόν ξεχασμένη ιστορία των αρχών του 20ου αιώνα, όταν στη Γαλλία, ο νικητής του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου Ζορζ Κλεμανσό χάνει τις εκλογές από έναν ιδεαλιστή αλλά και άσχετο με τα πολιτικά τερτίπια, που θέλει να αλλάξει τη χώρα του.

Ο Ζαν Μαρκ Πιερφίτ, στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, τα πάει αρκετά καλά αν και έχει απομακρυνθεί από την πραγματικότητα, ενώ τον κατηγόρησαν ότι διαστρέβλωσε πλήρως την ιστορία. Ο Πιερφίτ απάντησε ότι δεν έκανε ντοκιμαντέρ αλλά έφτιαξε μία κωμωδία ιστορικής φαντασίας, όπως και πρέπει να ιδωθεί. Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης είχε από νέος κατά νου την ιστορία του Πολ Ντεσανέλ, που κέρδισε τον Κλεμανσό το 1920, καθώς όταν είδε για πρώτη φορά μια προτομή του και ρώτησε «ποιος είναι αυτός», όλοι γέλασαν. Ψάχνοντας, όμως, την ιστορία του άγνωστου σήμερα πολιτικού, ανακάλυψε έναν ενδιαφέροντα άνθρωπο, ένα οραματιστή πολιτικό, που τα ιστορικά κείμενα καταδίκασαν στη χλεύη.

Έτσι, από τη μια, ο Πιερφίτ επικεντρώνεται πάνω στις δυο πολιτικές φυσιογνωμίες, τον κυνικό αλλά και αποτελεσματικό Κλεμανσό, έναν «Τίγρη», επαγγελματία της πολιτικής και τον ανίδεο ιδεαλιστή Πολ Ντεσανέλ, «τον Πρόεδρο που έπεσε από το τρένο», ο οποίος για την εποχή του είχε ιδιαιτέρως προχωρημένες ιδέες, προτείνοντας την κατάργηση της θανατικής ποινής, το δικαίωμα της ψήφου στις γυναίκες και τη δημιουργία ενός καθολικού εισοδήματος, καθώς η πείνα έπληττε όλο και μεγαλύτερα τμήματα της γαλλικής κοινωνίας.

Απ’ την άλλη, θα σχολιάσει, αν και όχι διεξοδικά τα παιχνίδια της εξουσίας και τη διαστρέβλωση της επίσημης ιστορίας, για την εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων.

Ένα φιλμ σφιχτοδεμένο, που βγάζει αρκετό γέλιο, αν και ορισμένες φορές φλερτάρει με το γκροτέσκο και την καρικατούρα των χαρακτήρων και που στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στις ερμηνείες του Αντρέ Ντισολιέ, που υποδύεται τον Κλεμανσό και του Ζακ Γκαμπλίν, στον ρόλο του Ντεσανέλ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο κραταιός Ζορζ Κλεμενσό χάνει τις προεδρικές εκλογές του 1920 από τον Πολ Ντεσανέλ, έναν ιδεαλιστή που θέλει να αλλάξει τη χώρα. Ένα βράδυ, όμως, ο Ντεσανέλ πέφτει από τρένο και εξαφανίζεται για τα καλά. Η Γαλλία απαιτεί έναν πρόεδρο, και ο Κλεμανσό βλέπει εδώ να κρύβεται η χρυσή ευκαιρία που του στέρησαν οι κάλπες.

Τελετουργία Θανάτου

(“The Ritual Killer”) Θρίλερ, αμερικάνικης παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Τζορτζ Γκάλο, με τους Κολ Χάουζερ, Μόργκαν Φρίμαν, Πίτερ Στορμάρε, Βέρνον Ντέιβις, Τζούλι Λοτ κα.

Κλισεδιάρικο, αμερικάνικης κοπής, θρίλερ, στο γνωστό μοτίβο: δύο άνθρωποι, με κρυμμένα μυστικά, κυνηγούν έναν κατά συρροή δολοφόνο. Φιλμ, που βλέπεται με κάποιο ενδιαφέρον αν και από ένα σημείο και μετά είναι απολύτως αναμενόμενο.

Γυρισμένο από τον σχετικά καλό σεναριογράφο («Ο Διώκτης του Μεσονυχτίου», «Τα Κακά Παιδιά») αλλά αδιάφορο σκηνοθέτη («Κατασκοπεύοντας τη Μαμά») Τζορτζ Γκάλο, το φιλμ διαθέτει τους προβλεπόμενους καταιγιστικούς ρυθμούς, ένα αρχικά ενδιαφέρον στόρι και το στοιχειώδες σασπένς, που όσο περνά η ώρα δείχνει να εξαντλείται και ένα τραβηχτικό πρωταγωνιστικό δίδυμο, με τον Μόργκαν Φρίμαν και τον Κολ Χάουζερ, που αναδείχθηκε ως «σταρ» μέσα από τη γνωστή σειρά «Yellowstone».

Το στόρι, που υπογράφουν, όχι ένας ή δύο, αλλά έξι σεναριογράφοι, θέλει έναν ντετέκτιβ, τον Μπόιντ, που δεν μπορεί να ξεπεράσει το θάνατο της κόρης του, να ταξιδεύει στο Μισισίπι και στη Ρώμη, ακολουθώντας τα ίχνη ενός κατά συρροή δολοφόνου, που σκοτώνει τα θύματά του με μία απάνθρωπη τελετουργία μαύρης μαγείας, έχοντας ως βοηθό έναν καθηγητή ανθρωπολογίας, που κρύβει ένα ανείπωτο μυστικό.

Ο Γκάλο, αποφεύγοντας τα εξεζητημένα πλάνα και σκηνές στολισμένες με υπερβολές ή τους γνώριμους εντυπωσιασμούς, αρχικά θα κεντρίσει το ενδιαφέρον, δίνοντας μία ζωντάνια και αμεσότητα στην αφήγησή του. Δίνοντας χώρο στην ιστορία του και στο μυστήριο που κρύβουν οι δύο πρωταγωνιστές, θα δώσει ώθηση στο θέμα του, μέχρι να αρχίσουν τα κλισέ και οι εύκολες λύσεις. Όπως οι σχηματικές τελετουργίες του αποτρόπαιου δολοφόνου, που ενδιαφέρεται για συγκεκριμένα μέρη του σώματος των θυμάτων του και τσιτάτα του τύπου «εδώ παίρνω δύναμη, εδώ γίνομαι δύναμη».

Ο Μόργκαν Φρίμαν, δείχνει, για μια ακόμη φορά, να επαναλαμβάνει τους δεκάδες ρόλους που έχει κάνει πάνω στο συγκεκριμένο είδος, φαίνεται να βυθίζεται στη ρουτίνα, ενώ ο Κολ Χάουζερ μοιάζει να πιάνει από τα κέρατα την ευκαιρία ενός πρωταγωνιστικού ρόλου και χωρίς υπερβολές, να κάνει μία αξιοπρεπή ερμηνεία.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μην μπορώντας να ξεπεράσει τον θάνατο της κόρης του, ο ντετέκτιβ Μπόιντ ταξιδεύει από τις ΗΠΑ μέχρι την Ευρώπη στα ίχνη ενός κατά συρροή δολοφόνου, που σκοτώνει τα θύματα του με μία απάνθρωπη και αποτρόπαια τελετουργία μαύρης μαγείας.

Scream VI

(“Scream VI”) Ταινία τρόμου, αμερικάνικης παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Mατ Μπετινέλι-Όλπεν και Tάιλερ Γκίλετ, με τους Μελίσα Μπαρέρα, Τζένα Ορτέγκα, Κόρτνεϊ Κοξ, Μέισον Γκούντινγκ, Χέιντεν Πανετιέρ κα.

Αν πέρσι το γνωστό φραντσάιζ τρόμου νεκραναστήθηκε, με την πέμπτη ταινία της σειράς, φέτος δείχνει να έχει εξαντλήσει όλα τα τρικ φόβου και αγωνίας, ενώ το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός έχουν παραδώσει τη θέση τους στο γκροτέσκο και τη γραφικότητα.

Αυτό που κατάφερε ο βιρτουόζος του τρόμου Γουές Κρέιβεν πριν από 26 χρόνια, δηλαδή να διευρύνει την γκάμα του είδους, να μπει ολοκληρωτικά στο ψυχαγωγικό σινεμά, να παρουσιάσει ένα θέαμα σαν ένα διαδραστικό παιχνίδι, στο οποίο ο θεατής συμμετέχει απενεχοποιημένα απολαμβάνοντας τα μακάβρια φονικά, μετά την περσινή αναλαμπή, φαίνεται ένα μακρινό σινεμά, που δεν έχει γυρισμό.

Μετά τους φόνους του τελευταίου Ghostface, οι επιζήσαντες αφήνουν το Μέριλαντ και το Γούντσμπορο, για την ασφάλεια της Νέας Υόρκης, νομίζοντας ότι μπορούν να συνεχίσουν μία κανονική ζωή. Όμως, δεν έχουν υπολογίσει το νέο δολοφόνο Ghostface, που αρχίζει να τους καταδιώκει και να σκοτώνει ότι βρίσκεται μπροστά του.

Εδώ, όμως, δεν υπάρχει τίποτα το καινούργιο, η αυτοναφορικότητα της ταινίας πιάνει ταβάνι και γίνεται βαρετή, αν όχι ενοχλητική. Μέχρι να έρθει μάλιστα, το αναμενόμενο φινάλε, η υπόθεση εξελίσσεται ως ένα στοίχημα για τους μυημένους θεατές για το ποιος θα βρει καλύτερα την επόμενη σκηνή, ενώ μπορούν να διασκεδάσουν και με τον τρόμο που θα προκαλέσουν στους πρωτάρηδες θεατές τα φονικά και οι «απρόσμενες» εμφανίσεις του Ghostface. Ωστόσο, ακόμη και αυτό στα όρια της παρωδίας φιλμ τρόμου, προσφέρει μια ιδιότυπη διασκέδαση και ειδικά για τους μυημένους.

Εν ολίγοις, ένα φιλμ αποκλειστικά για τους φαν του «Scream», εκτός αν υπάρχουν και θαυμαστές των ερμηνευτικών ικανοτήτων της Μελίσα Μπαρέρα ή της Τζένα Ορτέγκα, οπότε πλάκα πάει σε άλλη διάσταση.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μετά από τους φόνους του τελευταίου Ghostface,οι τέσσερις επιζήσαντες αφήνουν το Γούντσμπορο και ξεκινούν ένα νέο, ασφαλές κεφάλαιο στη ζωή τους. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.

Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:

Αντιγόνη

(“Antigone”) Καναδέζικο δράμα (2019), κινηματογραφική διασκευή της αρχαίας τραγωδίας του Σοφοκλή από την Σοφί Ντερασπέ. Η ιστορία μεταφέρεται στον σύγχρονο Καναδά, όπου η Αντιγόνη, μία άριστη μαθήτρια και υποδειγματικό μέλος της κοινότητας, παραβαίνει τον νόμο βοηθώντας τον αδελφό της να δραπετεύσει από τη φυλακή και θα βρεθεί κατηγορούμενη από τις δικαστικές αρχές της χώρας. Ταινία που έχει το δικό της ενδιαφέρον, παρά τις όποιες αδυναμίες της και κάποια παιδιάστικα χαρακτηριστικά, καθώς θίγει ζητήματα, που πληγώνουν το δυτικό και όχι μόνο κόσμο, όπως το άτεγκτο δικαστικό και σωφρονιστικό σύστημα, τις αυθαιρεσίες της αστυνομίας και μιλά για πανανθρώπινες αξίες, για την αγάπη, την αφοσίωση στην οικογένεια (μεταναστών), την ισχύ των άγραφων νόμων απέναντι στους νόμους μίας απάνθρωπης, πολλές φορές, εξουσίας. Πολυβραβευμένη – γαλλόφωνη – ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούν οι Ναχέμα Ρίτσι, Πολ Ντουσέ, Μπενουά Γκουίν κα.

Μούμιες

(“Mummies”) Ισπανική παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων (2022), με αρκετά τραγούδια και μουσική, που βλέπεται ευχάριστα κυρίως από τους μικρούς μας φίλους. Τρεις μούμιες «ξυπνούν» στο σύγχρονο Λονδίνο, όπου θα ζήσουν ξεκαρδιστικές περιπέτειες όταν θα έρθουν σε επαφή με τον σύγχρονο κόσμο, στην προσπάθειά τους να ανακτήσουν ένα μαγικό κλεμμένο δαχτυλίδι. Το φιλμ προβάλλεται μεταγλωττισμένο στα ελληνικά με τις φωνές των Πηνελόπη Σκαλκώτου, Βασίλη Παπαστάθη, Θανάση Κουρλαμπά, Κωνσταντίνο Ρεπάνη, Βασίλη Αξιώτη κα.

Χάρης Αναγνωστάκης

ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Επαναπατρίζονται 29 πολύτιμες αρχαιότητες στην Ελλάδα

Είκοσι εννέα ελληνικές αρχαιότητες, προϊόντα λαθρανασκαφών από τη Μακεδονία, την Ηπειρο, τη Στερεά Ελλάδα, τις Κυκλάδες και την Κρήτη, που κατέληξαν στις ΗΠΑ, μέσα από τα εγκληματικά δίκτυα της παράνομης διακίνησης των πολιτιστικών αγαθών, παραδόθηκαν από την Εισαγγελία του Μανχάταν στην Υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, για να επιστρέψουν στην γενέθλια γη, στον τόπο και στους ανθρώπους που τα δημιούργησαν, αναφέρει ανακοίνωση του ΥΠΠΟΑ.

Ανάμεσά τους συγκαταλέγονται μαρμάρινα και χάλκινα ειδώλια ανθρώπων και ζώων, μαρμάρινα, αργυρά, χάλκινα και πήλινα αγγεία, χρυσά και χάλκινα κοσμήματα, τμήμα τοιχογραφίας, που βρίσκονταν στην Συλλογή της Shelby White, καθώς και ένα σπανιότατο χρυσό νόμισμα, το οποίο παραπέμπει στις ειδούς του Μαρτίου, την ημέρα της δολοφονίας του Ιούλιου Καίσαρα, που κατασχέθηκε σε Οίκο Δημοπρασιών. Οι αρχαιότητες αυτές καλύπτουν ένα ευρύ χρονολογικό φάσμα από τους προϊστορικούς έως και τους ρωμαϊκούς χρόνους.

Όπως πληροφορεί το ΥΠΠΟΑ, τα αντικείμενα ανακτήθηκαν με ενέργειες της Εισαγγελίας του Μανχάταν και ειδικότερα του Γενικού Εισαγγελέα Alvin Bragg, της Υπηρεσίας Εσωτερικής Ασφάλειας της Νέας Υόρκης και του υπεύθυνου Ivan J. Arvelo, του βοηθού εισαγγελέα Matthew Bogdanos και των συνεργατών του. Η Διεύθυνση Τεκμηρίωσης και Προστασίας του ΥΠΠΟΑ συνεργάστηκε -και στην υπόθεση αυτή- με την Εισαγγελία, παρέχοντας την αρχαιολογική τεκμηρίωση, καθώς και κάθε διαθέσιμη πληροφορία για να διευκολύνει το έργο της.

Η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη κατά τη διάρκεια της τελετής είπε: «Οι μεγάλες επιτυχίες που έχει σημειώσει, τα τελευταία χρόνια, η Εισαγγελία του Μανχάταν στην πάταξη της αρχαιοκαπηλίας οδήγησαν στον επαναπατρισμό εκατοντάδων, παρανόμως διακινηθέντων, αρχαιοτήτων στις χώρες προέλευσής τους, ανάμεσά τους και η Ελλάδα. Για μια ακόμη φορά, ο Matthew Bogdanos και η ομάδα του συνεργάστηκε στενά με το Υπουργείο Πολιτισμού, η αρμόδια Διεύθυνση το οποίου παρείχε την αρχαιολογική τεκμηρίωση και όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες, προκειμένου να διευκολύνουν το έργο της Εισαγγελίας. Εκ μέρους της Ελληνικής Δημοκρατίας, θέλω να τους ευχαριστήσω από καρδιάς και να συγχαρώ όλους για τη συμβολή τους στην διερεύνηση και εν τέλει στην επιτυχή κατάληξη και αυτής της υπόθεσης. Πέτυχαν να πλήξουν τα παράνομα διεθνή εγκληματικά δίκτυα, των οποίων η δράση αλλοιώνει την ταυτότητα των λαών, καθώς αποκόπτει τα αρχαιολογικά ευρήματα από τα συμφραζόμενά τους και τα μετατρέπει από τεκμήρια της ιστορίας των λαών, σε απλά έργα τέχνης. Η Ελλάδα, μια χώρα που διαχρονικά έχει δεχθεί μεγάλο πλήγμα από την αρχαιοκαπηλική δράση, έχει ως πρώτη προτεραιότητα την αποκατάσταση της πολιτιστικής της κληρονομιάς επιδιώκοντας κάθε συμμαχία προς την κατεύθυνση αυτή. Η σχέση εμπιστοσύνης και η στενή συνεργασία που έχει αναπτυχθεί μεταξύ των στελεχών της Εισαγγελίας του Μανχάταν και του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού μας γεμίζει με σιγουριά ότι θα ακολουθήσουν πολλές ακόμη επιτυχίες».

Ο υπεύθυνος της Υπηρεσίας Εσωτερικής Ασφάλειας Ivan J. Arvelo δήλωσε ότι «η διακίνηση αρχαιοτήτων είναι μια επιχείρηση πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων με κλέφτες και λαθρεμπόρους που αποκομίζουν κέρδη σε βάρος της πολιτιστικής κληρονομιάς. Η Ελλάδα, που αναγνωρίζεται ως το λίκνο του Δυτικού Πολιτισμού, είναι ιδιαίτερα ευάλωτη σε αυτό το είδος της εγκληματικής δράσης. Αυτά τα πολύτιμα έργα τέχνης που χρονολογούνται πίσω στο 5.000 π.Χ. αποτελούσαν ένα σημαντικό μέρος της ζωής του αρχαίου κόσμου. Είναι τιμή μας που με τους συνεργάτες μας επαναπατρίζουμε σήμερα αυτή την πολύτιμη πολιτιστική κληρονομιά στον ελληνικό λαό».

Ο βοηθός Εισαγγελέας της Νέας Υόρκης Matthew Bogdanos αναφερόμενος στις καθημερινές προσπάθειες που καταβάλλουν αυτός και οι συνεργάτες του για την πάταξη της παράνομης διακίνησης των πολιτιστικών αγαθών, σημείωσε χαρακτηριστικά: «Η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη τοποθέτησε στην ομάδα μας δύο εξαιρετικά μέλη, τις κυρίες Παπαγεωργίου και Βλαχογιάννη. Συνεργαζόμαστε όλοι μαζί, πολλές ώρες, μέσα στη νύχτα, και τα σαββατοκύριακα σαν οικογένεια, σαν καλή ελληνική οικογένεια, και παθιαζόμαστε συζητώντας ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος γιατί όλοι μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα. Να επιστρέψουμε την πολιτιστική κληρονομιά εκεί όπου γεννήθηκε και ανήκει. Οταν αρχαιολόγοι και άλλοι επιστήμονες θα μελετούν αυτά τα αρχαία αντικείμενα και θα αναρωτιούνται πως βρέθηκαν, αυτή η συγκεκριμένη ομάδα θα συνεργάζεται, σαν ένας άνθρωπος, για τον επόμενο στόχο. Είναι δίκαιο η ομάδα αυτή να γιορτάζει σήμερα».

Ε. Μ.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ανίτα Ρατσβελισβίλι στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: Η Εθνική Λυρική Σκηνή έγινε η οικογένειά μου

«Είμαι πολύ ευτυχισμένη που σε αυτό το σημείο της καριέρας μου επιστρέφω στην Αθήνα και στην Εθνική Λυρική Σκηνή που αγαπώ τόσο πολύ για να ερμηνεύσω έναν ρόλο που ονειρευόμουν πάντα» δηλώνει, στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, η κορυφαία μεσόφωνος από τη Γεωργία, Ανίτα Ρατσβελισβίλι, η οποία ετοιμάζεται να κάνει το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο της στον ρόλο της Σαρλότ στον «Βέρθερο» του Ζυλ Μασνέ. Ένα καλλιτεχνικό γεγονός διεθνούς ακτινοβολίας που παρουσιάζει η Εθνική Λυρική Σκηνή από τις 23 Μαρτίου και για έξι παραστάσεις στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος στο ΚΠΙΣΝ, σε σκηνοθεσία του αείμνηστου Σπύρου Α. Ευαγγελάτου (αναβίωση σκηνοθεσίας: Ιων Κεσούλης), υπό τη διεύθυνση του διεθνώς καταξιωμένου Καναδού αρχιμουσικού Ζακ Λακόμπ, με τον σπουδαίο Ιταλό τενόρο Φραντσέσκο Ντεμούρο να ερμηνεύει τον ρόλο του τίτλου.

Από το ιστορικό ντεμπούτο της στη Σκάλα του Μιλάνου ως επιλογή του Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ, η Ρατσβελισβίλι, μια πραγματική σταρ της όπερας, διαγράφει θεαματική πορεία στα σημαντικότερα λυρικά θέατρα του πλανήτη με τεράστια επιτυχία και διθυραμβικές κριτικές από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ του κόσμου. Μέσα σε μια δεκαετία κατάφερε να ξεχωρίσει διεθνώς με την επιβλητική και δυναμική σκηνική παρουσία της, την εντυπωσιακής ποιότητας και όγκου φωνή της και την αφοσίωσή της στη λυρική τέχνη.

Η Ανίτα Ρατσβελισβίλι μίλησε στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και στη Νάντια Μπακοπούλου για τη Σαρλότ, τον ρόλο των ονείρων της, τη στενή σχέση που έχει αναπτύξει με την Εθνική Λυρική Σκηνή που πλέον θεωρεί οικογένειά της, για τη δύσκολη περίοδο μετά την εγκυμοσύνη της που έπρεπε να μάθει να τραγουδά από την αρχή, καθώς και για την αγάπη της για την Ελλάδα και την επιθυμία της να τραγουδήσει στα ελληνικά σύντομα.

-Σε μία παλαιότερη συνέντευξη που είχατε δώσει στο ΑΠΕ, όταν ερμηνεύατε την Κάρμεν το 2018, στο Ηρώδειο, μάς είχατε πει ότι είναι σημαντικό για έναν λυρικό τραγουδιστή να επιλέγει το σωστό ρεπερτόριο για τον ίδιο. Συγκεκριμένα, είχατε δηλώσει ότι εσείς επιλέγετε πάντα ρόλους που δεν είναι πάνω από τις δυνατότητές σας και που είναι κατάλληλοι όχι μόνο για τη φωνή σας αλλά και για το μυαλό και την ψυχή σας. Αυτό συνέβη και με τον ρόλο της Σαρλότ;

Η Σαρλότ είναι ένας ρόλος που ονειρευόμουν για πολλά χρόνια γιατί λατρεύω την μουσική που έχει γράψει ο Ζυλ Μασνέ. Νιώθω μεγάλη χαρά πάντα να ερμηνεύω οποιονδήποτε ρόλο στα έργα του. Όταν μοιράστηκα με την Εθνική Λυρική Σκηνή αυτή την επιθυμία μου προσπάθησαν να κάνουν τα πάντα ώστε να γίνει πραγματικότητα και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Διαπιστώνω ότι αυτός ο ρόλος έχει τρομερό ενδιαφέρον και είναι πολύ ταιριαστός τόσο για τη φωνή μου όσο και για την ψυχή μου. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη που ερμηνεύω τον ρόλο των ονείρων μου.

-Είναι η πρώτη φορά που ερμηνεύετε τον συγκεκριμένο ρόλο. Πόσο απαιτητικός είναι;

Είναι ένας πολύ απαιτητικός ρόλος, με πολλές προκλήσεις, γεμάτος μουσικότητα, με αρκετές αποχρώσεις και δυναμικές. Αποτελεί μία νέα πρόκληση για μένα ως ηθοποιό επίσης, καθώς η Σαρλότ είναι μία νεαρή εύθραυστη ύπαρξη και αυτό είναι κάτι εντελώς καινούριο σε σχέση με τους ρόλους που συνηθίζω να ερμηνεύω. Για παράδειγμα, η Κάρμεν, η Δαλιδά, ή η ‘Αμνερις ήταν όλες γυναίκες δυναμικές που ήξεραν ακριβώς τί ήθελαν να κάνουν και είχαν τη δύναμη να το πραγματοποιήσουν. Όμως η περίπτωση της Σαρλότ είναι διαφορετική επειδή είναι ένας χαρακτήρας παγιδευμένος στις κοινωνικές επιταγές, που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο καθήκον και την πραγματική αγάπη. Υποσχέθηκε στην μητέρα της να παντρευτεί έναν άνδρα που θα φροντίσει εκείνη και την οικογένειά της, ωστόσο αυτό της δημιουργεί πρόβλημα γιατί η ίδια είναι ερωτευμένη με τον Βέρθερο που της έχει κλέψει την καρδιά. Οπότε η πρόκληση για μένα σε αυτό το πρότζεκτ είναι να «χτίσω» από την αρχή έναν εύθραυστο μεν χαρακτήρα που όμως την ίδια στιγμή είναι αρκετά δυνατός ώστε να κάνει το καθήκον του και να μην ακολουθήσει μόνο τον δρόμο που του δείχνει η καρδιά του. Γι’ αυτό και δουλεύω πολύ σκληρά σε συνεργασία με τους υπόλοιπους συντελεστές προκειμένου να δημιουργήσω κάτι πραγματικά καινούριο.

-Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στο έργο του Ζυλ Μασνέ και που θεωρείτε ότι το κάνει αγαπητό στο κοινό;

Πρώτα απ’ όλα η μουσική του που είναι απίστευτα όμορφη. Ο Μασνέ δημιούργησε ένα υπέροχο έργο που ισορροπεί ανάμεσα στα σκοτεινά συναισθήματα των χαρακτήρων και την ρομαντική τους πλευρά. Είναι εκπληκτικός συνθέτης. Ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να γράψει προκειμένου να αναδείξει το εύρος της φωνής του κάθε ερμηνευτή και τις αποχρώσεις του έργου. Μπορούσε κάθε φορά να δημιουργεί τη μαγεία και τη σωστή ατμόσφαιρα. Γι’ αυτό και ο Βέρθερος είναι μία από τις δημοφιλέστερες όπερες του γαλλικού ρεπερτορίου.

-Ο «Βέρθερος» είναι η τελευταία όπερα που σκηνοθέτησε ο Σπύρος Α. Ευαγγελάτος, μια εμβληματική μορφή του θεάτρου και της όπερας στην Ελλάδα, που διατέλεσε για πολλά χρόνια καλλιτεχνικός διευθυντής και πρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΛΣ. Για τους Έλληνες λάτρεις της όπερας και του θεάτρου, είναι σημαντική η αναβίωση της σκηνοθεσίας του σε αυτή την παραγωγή. Εσείς πώς βιώσατε αυτή την εμπειρία;

Πραγματικά λυπάμαι που δεν βρίσκεται πλέον μαζί μας. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί του, αλλά έχω ακούσει εξαιρετικά πράγματα για εκείνον και το έργο του. Ο «Βερθερος» είναι μια ιδιοφυής παράσταση όπου όλα δένουν αρμονικά. Νιώθω πραγματικά τυχερή που συμμετέχω σε αυτή την παραγωγή και είμαι μ’ έναν τρόπο μέρος της δημιουργίας και της κληρονομιάς του ακόμα και αν αυτός δεν βρίσκεται πια στη ζωή.

-Η συνεργασία σας με την Εθνική Λυρική Σκηνή ξεκίνησε το 2018 με την «Κάρμεν» στο Ηρώδειο και συνεχίστηκε με το ρεσιτάλ στη Ρωμαϊκή Αγορά (2020) και το All Star γκαλά Βέρντι (2022). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχετε χτίσει μία σχέση εμπιστοσύνης με την ΕΛΣ;

Η Εθνική Λυρική Σκηνή είναι από τα καλύτερα λυρικά θέατρα της Ευρώπης. Η ποιότητα της δουλειάς της είναι απίστευτη και πάντα συζητάω γι’ αυτό με συναδέλφους μου σε διάφορα μεγάλα θέατρα του κόσμου. Δημιουργεί πάντα ενδιαφέρουσες παραγωγές, έχει ένα εκλεκτό δυναμικό που απαρτίζεται από εξαιρετικούς λυρικούς ερμηνευτές και μουσικούς. Κάθε φορά που επιστρέφω εδώ είναι μία ευχάριστη και σημαντική επαγγελματική εμπειρία για μένα. Αυτό που θαυμάζω ιδιαίτερα στην ΕΛΣ είναι ότι σέβεται την τέχνη της όπερας και τους καλλιτέχνες. Και αυτό είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού. Στα περισσότερα λυρικά θέατρα δεν υπάρχει πια αυτό. Είναι μία ρουτίνα, μια δουλειά που πρέπει βγει στο τέλος της μέρας. Δεν αισθάνεσαι ότι συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο. Αντίθετα εδώ, νιώθεις ότι αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν τί κάνουν, εκτιμούν την τέχνη και τη σκληρή δουλειά σου και στο δείχνουν με κάθε τρόπο. Και κατά συνέπεια κάνεις και εσύ το ίδιο. Γιατί άλλωστε αυτή είναι και η ομορφιά της συγκεκριμένης δουλειάς. Το θέατρο είναι οικογένεια. Και εγώ νιώθω ότι η Εθνική Λυρική Σκηνή έγινε η οικογένεια μου. Αγαπώ κάθε άτομο που δουλεύει εκεί. Και η συνεργασία μου μαζί της θα συνεχίσει για όσο μπορώ να δουλεύω. Έχουμε ήδη συζητήσει για κάποια επόμενα πρότζεκτ τα οποία δεν μπορώ ν’ αποκαλύψω ακόμη, αλλά ανυπομονώ να πραγματοποιηθούν.

-Πρόσφατα γίνατε μητέρα. Είπατε σε μία συνέντευξή σας ότι μετά την εγκυμοσύνη σας χρειάστηκε να μάθετε να τραγουδάτε από την αρχή. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία για εσάς;

Ειλικρινά απαίσια. Ίσως να ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της καριέρας μου. Προσπαθούσαμε με τον σύζυγο μου να κάνουμε παιδί για έξι χρόνια και ξαφνικά συνέβη και γίναμε οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο όταν αποκτήσαμε την κόρη μας. Ωστόσο τότε άρχισαν να προκύπτουν διάφορες δυσκολίες που δεν είχα φανταστεί μέχρι τότε και άλλες συνάδελφοι μου που αντιμετώπισαν τα ίδια δεν μιλούσαν ανοιχτά γι’ αυτό. Μετά τη γέννηση της κόρης μας, δεν ήξερα πώς να τραγουδάω πια. Η φωνή ήταν εκεί, είχε όμως χάσει την επαφή με το σώμα. Ένιωθα εντελώς άχρηστη και πως όλη η σκληρή δουλειά που είχα κάνει από τα 17 μου χρόνια είχε πάει χαμένη. Ήταν μία σοκαριστική εμπειρία για μένα, έπρεπε να μάθω να τραγουδάω ξανά από το μηδέν. Αναγκάστηκα να αρνηθώ πολλές προτάσεις από μεγάλα θέατρα μέχρι να μπορέσω να επανέλθω. Με τη στήριξη του συντρόφου μου και δασκάλων φωνητικής κατάφερα να ξαναβρώ τον εαυτό μου και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Όμως ο φόβος ότι δεν θα μπορέσω να ελέγξω πάλι το σώμα μου και τη φωνή μου παραμένει, αλλά είναι κάτι που δουλεύω μέσα μου και προσπαθώ να ζω με αυτό. Είμαι απλά χαρούμενη που επέστρεψα και μπορώ να κάνω και πάλι τη δουλειά μου.

-Πώς θα χαρακτηρίζατε τη δική σας διαδρομή; Όταν αφήσατε τη Γεωργία φανταζόσασταν την επιτυχία που θ’ ακολουθούσε;

Πρέπει να παραδεχτώ ότι ήμουν πολύ τυχερή. Από τότε που έφυγα από τη Γεωργία είχα γύρω μου υπέροχους ανθρώπους που πραγματικά πίστεψαν σε μένα και με στήριξαν στα πρώτα μου βήματα όπως ο Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ, δίνοντας μου τα απαραίτητα εφόδια για να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα κάνω καριέρα στη Σκάλα ούτε ότι θα με αποθέωναν στη Mετροπόλιταν. Και ειλικρινά θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα τυχερό. Βέβαια πίσω από όλα αυτά κρύβεται πολύ σκληρή δουλειά η οποία δεν σταματάει ποτέ για έναν λυρικό τραγουδιστή. Θέλω συνεχώς να εξελίσσομαι.

-Τις φορές που επισκεφτήκατε την Ελλάδα, είχατε την ευκαιρία να περιηγηθείτε στην Αθήνα ή σε άλλες περιοχές;

Μου αρέσει πολύ να κυκλοφορώ στους δρόμους της Αθήνας, αγαπώ την ενέργεια αυτής της πόλης. Έχω επισκεφτεί φυσικά την Ακρόπολη και το Μουσείο της όπως και την Εθνική Βιβλιοθήκη. Αυτή τη φορά μένω στο κέντρο, άλλες φορές έχει τύχει να μείνω στην Κηφισιά και στην Γλυφάδα για να είμαι κοντά στη θάλασσα. Μου αρέσει επίσης να οδηγώ πολύ και να ανακαλύπτω μόνη μου την πόλη. Στο παρελθόν είχα επισκεφτεί τη Σαντορίνη με τον σύντροφό μου για λίγες μέρες και ήταν από τις ωραιότερες διακοπές της ζωή μας. Στην Ελλάδα υπάρχουν τόσα όμορφα μέρη ν’ ανακαλύψεις. Αγαπώ τον πολιτισμό της, τους ανθρώπους, το ελληνικό φαγητό, τα πάντα. Στη Γεωργία διδαχτήκαμε ελληνική ιστορία, οπότε ήταν μεγάλη τύχη για μένα να επισκεφτώ αυτή την πανέμορφη χώρα. Μάλιστα, έχω αρχίσει να μαθαίνω και λίγα ελληνικά. Είναι δύσκολη αλλά υπέροχη γλώσσα. Θέλει πολλή προσπάθεια από μέρους μου αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. Έχουμε συζητήσει και ένα ενδιαφέρον πρότζεκτ με την Εθνική Λυρική Σκηνή για το μέλλον, όπου ίσως τραγουδήσω στα ελληνικά, κάτι που εύχομαι να πραγματοποιηθεί σύντομα.

-Έχετε όνειρα για το μέλλον;

Στο επαγγελματικό κομμάτι δεν μπορώ να πω ότι ονειρεύομαι κάτι συγκεκριμένο. Λατρεύω τη δουλειά μου και νιώθω ευλογημένη που μπορώ και την κάνω και μακάρι να είμαι υγιής ώστε να την κάνω για όσο περισσότερο γίνεται. Σε προσωπικό επίπεδο, το όνειρό μου είναι ν’ αποκτήσω ακόμα ένα παιδί, αν τα καταφέρω. Αυτό θα ήθελα.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

In medias res: Η μεταφυσική του ορατού στη νέα έκθεση του Χρήστου Παλλαντζά στη γκαλερί Ευριπίδη

Ο Χρήστος Παλλαντζάς επιστρέφει στη γκαλερί Ευριπίδη από τις 30/3 με μια νέα σειρά μυσταγωγικών και παράλληλα αποκαλυπτικών τοπιογραφιών.

Στην έκθεσή του με τίτλο «In medias res» (Εν μέσω των πραγμάτων), ο δεξιοτέχνης ζωγράφος της παραστατικής ζωγραφικής ολοκληρώνει ένα πολύ προσωπικό ταξίδι και αναδεικνύεται σε δεινό αφηγητή μιας μοναχικής, πολυσήμαντης διαδρομής με πολλά σημεία αναφοράς. Σε κάθε έργο επιχειρεί να απεικονίσει το ηρωικό και το δραματικό της ανθρώπινης φύσης, όπως καταγράφονται στα τοπία των πόλεων. Το εργαστήριο του στο Μεταξουργείο, οι διαδρομές αναζήτησης μεσαιωνικών μνημείων στην Εύβοια οι περιπλανήσεις στο «κλεινόν άστυ».

Ο ζωγράφος λειτουργεί ως «σκηνοθέτης» στους πίνακές του και οργανώνει ο ίδιος το θέμα που πραγματεύεται σε έργα με ποιητική και φιλοσοφική υπόσταση. Ο θεατής θα περιηγηθεί σε τόπους που αποπνέουν έναν ιδιότυπο ρομαντισμό και ερωτισμό, καθώς γίνονται «ωδή» στην πιο ιερή στιγμή για τον ζωγράφο, αυτή της δημιουργίας. Είναι η ώρα που η μέρα αποχωρεί για να δώσει την θέση της στη νύχτα.

«Οπωσδήποτε, οι αναγνωρίσιμες εικόνες του, είτε αυτές είναι ανθρώπινες κατασκευές είτε φυσικά τοπία, λειτουργούν ως μνημονικοί τόποι, που διαθέτουν επιδραστική υπεραξία, σχεδόν μεταφυσική. Αυτή τη μεταφυσική του ορατού σε τόπους ενδιάμεσους και στιγμές οριακές, μας μεταφέρει στους καμβάδες του, με τον πιο ελκυστικό τρόπο ο Χρήστος Παλλαντζάς, στην πιο ώριμη στιγμή της καλλιτεχνικής του πορείας, στην άκρως ενδιαφέρουσα σειρά έργων του in medias res» σημειώνει ο ιστορικός τέχνης Θοδωρής Κουτσογιάννης.

Ενώ η ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Λαμπρινή Καρακούρτη-Ορφανοπούλου σημειώνει: «Ο Χρήστος Παλλαντζάς δημιουργεί, παρασυρόμενος από τη διαδικασία της ζωγραφικής και κατορθώνει να μεταφράσει τα οικεία και ονειρικά-απροσδόκητα τοπία του, σε χρωματικά πεδία ζωγραφικής ύλης και ζωγραφικής χειρονομίας».

Η έκθεση «Ιn medias res» θα διαρκέσει έως τις 29/4.

Νατ.Δ

ΑΠΕ-ΜΠΕ