Πώς μπορούμε να θεραπεύσουμε τα σώματα μας από την απουσία της εν σώματι εμπειρίας μας; Η έκθεση Bodies in Motion, η οποία θα είναι ανοιχτή στο κοινό από τις 27 Οκτωβρίου έως τις 14 Νοεμβρίου στο project space Alkinois στα Πετράλωνα, παρατηρεί και αναδεικνύει μέσα από ζωγραφικά, γλυπτικά και ψηφιακά έργα, ζητήματα που αφορούν τόσο τη σεξουαλικότητα όσο και την κίνηση των σωμάτων υπό το πρίσμα μιας χορογραφικής διάστασης. Με αφετηρία αυτή τη χορογραφική αντιμετώπιση στην τοποθέτηση των έργων, η επίδραση (affect) που δημιουργείται στο πεδίο δράσης τους κατακλύζει τον χώρο με ερωτική διάθεση και διεγείρει τις αισθήσεις.

Σύμφωνα με τον André Lepecki (Choreography as Apparatus of Capture, 2007), «η χορογραφία δεν είναι μόνο ένας κλάδος ή ένα είδος τεχνολογίας του σώματος, δεν είναι μόνο μία μέθοδος σύνθεσης, εγγραφής ή αρχείου -αλλά ένας μηχανισμός (apparatus)». Στο πλαίσιο αυτού του μηχανισμού η υλικότητα του σώματος γίνεται μία αισθητηριακή εμπειρία στον χώρο, όπου τα έργα οργανώνονται και μετατρέπονται σε κίνηση, κάποιες φορές έντονη και κάποιες φορές ήπια, εξαρτώμενα το ένα από το άλλο για τη δημιουργία ενός συλλογικού χορού ή μιας άυλης κίνησης αποτελούμενης από αισθησιακές αναπαραστάσεις.

Οκτώ καλλιτέχνες έρχονται μέσα από τα έργα τους να αναζητήσουν αυτή την αισθητηριακή επίδραση που παράγεται από την απεικόνιση των σωμάτων, είτε αυτά είναι σώματα ανθρώπων, ζώων είτε αντικειμένων. Οι αισθητικές ποιότητες στο έργο της ‘Αννας Παπαθανασίου, μέσω της ποιητικής αναφοράς της βύθισης του σώματος/νου στο υποσυνείδητο, θέτουν την αέναη απαίτηση να απαντηθούν τα υπαρξιακά ερωτήματα γύρω από το θάνατο και τον έρωτα. Ο Αντωνάκης καταφέρνει να απεικονίσει με τις γεωμετρικές του φόρμες, την σεξουαλική ένταση των σωμάτων εν κινήσει, δημιουργώντας ένα είδος πορνογραφικής μυθολογίας. Οι γλυπτικές μορφές της Δέσποινας Χαριτωνίδη δημιουργούν την ψευδαίσθηση λωτών που διεισδύουν ο ένας μέσα στον άλλο. Πλησιάζοντας τα γλυπτά, φτιαγμένα από ακονισμένο μέταλλο, οι λωτοί μεταμορφώνονται σε φίδια, παραπέμποντας σε έναν χορό ρομαντικό, αλλά και ταυτόχρονα βίαιο. Η Ευγενία Βερελή αποκαλύπτει κρυφές επιθυμίες και ζωώδη ένστικτα μέσα από μία σεξουαλική, σχεδόν θεϊκή εικονογραφία. Τα στοιχεία της σύνθεσης που βλέπουμε στο βίντεο της Μαρίας Λουίζου αποτελούνται από ένα πιάνο, ένα όρθιο σώμα τυλιγμένο με λευκό ύφασμα και μια γυναίκα performer μέσα σε αυτό να τραγουδάει, παράγουν μια αισθησιακή οπτικοακουστική εμπειρία μέσω της οποίας σχηματίζεται μια αόρατη ενότητα σωμάτων που πάλλονται στον χώρο. Οι γυμνές μορφές του Πάνου Παπαδόπουλου μοιάζουν να πλησιάζουν με απαλές κινήσεις προς το μέρος μας. Τα σώματα τους σχηματίζουν μια προσωπική χορογραφία, όπως αποδίδονται από τις σχεδιαστικές γραμμές του πίνακα, και αποπνέουν τον ερωτισμό και την ευχαρίστηση των μορφών που απεικονίζουν. Ο διάλογος μεταξύ των γλυπτών της Ραλλούς Παναγιώτου ζωντανεύει καλοκαιρινές εικόνες και μας ξυπνά ευχάριστες αναμνήσεις. Τα δύο γλυπτά ενεργοποιούν την καλοκαιρινή σκηνή που αναπαριστάται διαμορφώνοντας μία παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα. Τέλος, η Σοφία Στεβή μας φέρνει στο νου μια νεανική αθωότητα, ξέγνοιαστα καλοκαίρια, ανάλαφρους έρωτες και ιδρωμένα σώματα μέσα σε μία ατμόσφαιρα/χορογραφία νοσταλγίας και αθώου ερωτισμού. Μια χορογραφία των μερών ερωτευμένων σωμάτων που μπλέκονται μεταξύ τους.

Το Bodies in Motion είναι μια ομαδική έκθεση σε επιμέλεια της Οντέτ Κουζού. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες ‘Αννα Παπαθανασίου, Αντωνάκης, Δέσποινα Χαριτωνίδη, Ευγενία Βερελή, Μαρία Λουίζου, Πάνος Παπαδόπουλος, Ραλλού Παναγιώτου, Σοφία Στέβη.

Ε.Μ.

ΑΠΕ-ΜΠΕ