Το ρολόι έδειχνε λίγο μετά τις 5 το απόγευμα και το αεράκι που φυσούσε ελαφρά κάνοντας το θρόισμα των φύλλων να ηχεί σαν μουσική στ’ αυτιά, σε συνδυασμό με τον ανέφελο ουρανό, προμήνυαν πως οι επόμενες ώρες θα κρατούσαν μακριά τα σύννεφα βροχής. Η Γαλλίδα αθλήτρια, Βανέσα Μοράλες έριξε μια φευγαλέα ματιά στον ορίζοντα και στη συνέχεια «κάρφωσε» το βλέμμα προς την κορυφή του Ολύμπου. «Ραντεβού αύριο, λοιπόν», είπε σαν να χαιρετούσε το μυθικό βουνό και μαζί με τον προπονητή της πήραν τον δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο στο Λιτόχωρο όπου είχαν καταλύσει. Άλλωστε, για να είναι συνεπής στο ραντεβού της με την… κορυφή χρειαζόταν ξεκούραση.

    Ο Μύτικας στα 2.917 μέτρα, μπορεί να μην είναι η ψηλότερη κορυφή που έχει ανέβει στην αθλητική της διαδρομή, αλλά το δέος για το «λίκνο του κόσμου», όπως περιγράφει τον Όλυμπο, την κάνει μοναδική. Ο αγώνας που έδωσε την επόμενη ημέρα (σ.σ. το περασμένο Σάββατο 29 Μαϊου), εκπλήρωσε τόσο τις αθλητικές της προσδοκίες, αφού κατέγραψε τον ταχύτερο γνωστό χρόνο για γυναίκα στη διαδρομή που ακολούθησε από το Λιτόχωρο στην κορυφή και επιστροφή στη βάση μέσω του Δίου, όσο και το όνειρο της ν’ ανέβει σ’ αυτό το ξεχωριστό βουνό, μεταφέροντας -όπως σε κάθε αγώνα της- μήνυμα ευαισθητοποίησης για τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Ένα όνειρο που είχε περιγράψει σχεδόν μια διετία πριν, μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, με αφορμή ένα περιστατικό που είχε προκαλέσει συγκίνηση και θαυμασμό, αφού είχε θυσιάσει ένα παγκόσμιο ρεκόρ ανάβασης στο Κιλιμάντζαρο για να σώσει τον οδηγό της.

    Το εγχείρημα στον Όλυμπο, στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και η Μοράλες το περιέγραψε μ’ ένα λιτό αλλά περιεκτικό μήνυμα στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, αμέσως μόλις ολοκλήρωσε τον αγώνα της: «Η ημέρα τελείωσε μ’ έναν πολύ απαιτητικό αγώνα και περισσότερα χιλιόμετρα από το αναμενόμενο: 48,20χλμ. Ανάβαση στις 5:56 και τερματισμός στο Δίον, μέσω του διαδρόμου EST, στις 9:40. Ο ταχύτερος γνωστός χρόνος για γυναίκα».

    Όσο για τα συναισθήματά της μόλις πάτησε στην κορυφή; «Ένιωσα μια απίστευτη χαρά να με πλημμυρίζει. Ένα συναίσθημα μοναδικό», λέει και χαριτολογώντας εξηγεί πως κάθε φορά που ανεβαίνει σε μια από τις ψηλότερες κορυφές, «νιώθω σαν ν’ ανοίγω ένα χριστουγεννιάτικο δώρο».

    «Όσο πιο ψηλά τρέχω, τόσο πλησιάζω τους ανθρώπους που μου λείπουν» 

Ως αθλήτρια έχει πάντα στο μυαλό της την επίτευξη του αθλητικού της στόχου – εν προκειμένω ως σύγχρονος θηλυκός Ερμής να τρέξει προς την κορυφή του Ολύμπου και πίσω στον ταχύτερο δυνατό χρόνο. Ωστόσο, αυτό που βάζει πραγματικά φτερά στα πόδια της σε κάθε αγώνα, είναι η αίσθηση πως «όσο πιο ψηλά τρέχω τόσο περισσότερο πλησιάζω στους ανθρώπους που μου λείπουν», όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Ανθρώπους όπως η μητέρα της, που έχασε δώδεκα χρόνια πριν κι έκτοτε «αναζητεί» κάθε φορά που από την κορυφή ενός βουνού έρχεται λίγο πιο κοντά στον ουρανό…

    
Σε κάθε ανάβασή της, θέλει να ανακαλύπτει κάτι καινούργιο, παρακινούμενη από το ένστικτο ενός ανθρώπου που 37 χρόνια τώρα ζει στα βουνά. Ο Όλυμπος όμως, «ξύπνησε» μέσα της την επιθυμία να ανακαλύψει κάτι περισσότερο αλλά και να γιορτάσει την επιτυχία της παρέα με… τους δώδεκα θεούς του! «Όλο το ιστορικό κομμάτι που περιβάλλει τον Όλυμπο έχει μεγάλο ενδιαφέρον όπως και το απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο. Από τη μια η κορυφή κοντά στα 3.000 μέτρα και από κάτω η θάλασσα. Όλο αυτό είναι πολύ ωραίο», τονίζει.

    «Ο Ολύμπος είναι το λίκνο του κόσμου. Η μυθολογία και η Ιστορία της αρχαίας Ελλάδας είναι κάτι που διδασκόμαστε από παιδιά», σημειώνει και εξηγεί πως πρώτος στόχος της ανάβασής της στο μυθικό βουνό, δεν ήταν να κατοχυρώσει κάποιο ρεκόρ αλλά να μοιραστεί την εμπειρία της και μέσα απ’ αυτή ν’ αφηγηθεί τη δική της ξεχωριστή ιστορία.

    «Δεν περιμένω αναγνώριση. Με ενδιαφέρει να μοιράζομαι την εμπειρία μου. Είναι και ο λόγος για τον οποίο προσπαθούμε να τραβήξουμε φωτογραφίες όπου πάμε και ταξιδεύουμε για άλλους ανθρώπους που δεν μπορούν να ταξιδέψουν», τονίζει, επισημαίνοντας πως σ’ αυτό το ταξίδι έχει «συνοδοιπόρους» τους ανθρώπους με σκλήρυνση κατά πλάκας, στους οποίους και είναι αφιερωμένη κάθε της ανάβαση.

    Αθλήτρια και προπονητής με δέσιμο… ουμανιστικό

Τη Βανέσα Μοράλες προπονεί εδώ και μια οχταετία ο Στεφάν Μπρινιολί, ο οποίος μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τη «χημεία» μεταξύ αθλητή και προπονητή, εξηγεί πως αυτό που τους δένει είναι το κοινό αίσθημα ανθρωπισμού που μοιράζονται. Ασχολούμενος κι αυτός ως νοσηλευτής με τον χώρο της ψυχικής υγείας, στο κέντρο της φιλοσοφίας του έχει πάντα τον άνθρωπο. «Οκτώ χρόνια προπονώ τη Βανέσα. Αυτό που μας ενώνει είναι το ουμανιστικό κομμάτι. Είμαι κι εγώ, κατά βάση, νοσηλευτής με παράλληλη οικογενειακή ζωή. Στηρίζω και προπονώ τη Βανέσα γιατί είναι μαχητική, αγωνίστρια, έχει αγάπη για τη ζωή. Βρίσκει ο ένας στον άλλο τα ίδια χαρακτηριστικά. Για εμένα, το ψυχολογικό κομμάτι είναι πολύ σημαντικό», λέει.

    Η προπόνηση κατά τη διάρκεια της πανδημίας κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν, αφού η Μοράλες έπρεπε να περνά πολλές ώρες στο νοσοκομείο, δίνοντας αυτή τη φορά έναν διαφορετικό αγώνα, αυτόν κατά της Covid-19.  Η προπόνηση, όπως λένε, γινόταν εξ αποστάσεως, όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες. Ωστόσο, οι δυο τους μαζί με τον Αουρέλιο Βαλεντίνο, ο οποίος τρέχει κομμάτια της διαδρομής στο πλάι της Μοράλες, φωτογραφίζοντας και βιντεοσκοπώντας την προσπάθειά της, είναι μια πολύ δεμένη ομάδα. «Είναι αλήθεια ότι από τη στιγμή που άρχισα να προπονούμαι με τον Στεφάν, το τρέξιμο, το ατομικό άθλημα, έγινε αίφνης για εμένα το πιο συλλογικό», εξομολογείται η Γαλλίδα αθλήτρια.

«Σ’ αυτή την πανδημία, το σημαντικό είναι να συνεχίσουμε να ζούμε» 

Ως άνθρωποι που ασχολούνται με τον χώρο της υγείας, η Βανέσα Μοράλες και ο προπονητής της γνώρισαν από πρώτο χέρι το άγριο πρόσωπο της πανδημίας που άφησε σε όλους μια τεράστια ψυχολογική πληγή, όπως λένε. «Το άγχος να κολλήσεις, η απομόνωση, η έλλειψη κοινωνικότητας και η κούραση απ΄ όλο αυτό, αύξησαν τις ψυχολογικές διαταραχές. Δεν έχουμε τα μέσα για την αντιμετώπισή τους. Ακόμη και για εμάς τους νοσηλευτές ήταν, από ψυχολογικής πλευράς, πολύ κουραστικό», τονίζουν.

«Στην αρχή, ήταν κάτι το άγνωστο. Σήμερα αυτό που προέχει είναι το ψυχολογικό κομμάτι και τα οικονομικά μέσα. Σε κάθε περίπτωση, σ’ αυτή την πανδημία, το σημαντικό είναι να συνεχίσουμε να ζούμε, να συνεχίζουμε να θέτουμε στόχους και κυρίως για τους νέους μας, οι οποίοι στερήθηκαν πολλά», υπογραμμίζουν με μια φωνή.

Ελπίζουν, άλλωστε, ότι την επόμενη φορά που θα ανέβουν και πάλι στον Όλυμπο, η πανδημία θα είναι παρελθόν κι όλα όσα ζει η ανθρωπότητα εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο, ένας μακρινός εφιάλτης.

ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΠΕ-ΜΠΕ