Επτά νέες ταινίες κάνουν απόψε πρεμιέρα στους κινηματογράφους, όπου παρατηρείται μία σχετική κίνηση κυρίως λόγω του Μπάτμαν, που έχει κόψει πάνω από 160.000 εισιτήρια μέχρι στιγμής, σε δυο βδομάδες προβολής. Απ’ τις καινούργιες ταινίες ξεχωρίζουν το θρίλερ ”Ασθενοφόρο” του Μάικλ Μπέι, με τον Τζέικ Τζίλενχαλ και το δράμα από το Τσαντ ”Δεσμοί Γυναικών”, ενώ οι φίλοι του Παναθηναϊκού αναμένεται να σπεύσουν για το ”Ταξίδι στα Αστέρια”, που αφορά την ομάδα μπάσκετ του συλλόγου και την οικογένεια Γιαννακόπουλου. Σημαντικό ενδιαφέρον έχουν και τα δύο ντοκιμαντέρ, ”Η Βοή του Κόσμου” του Πέτρου Σεβαστίκογλου και ”Ο Kύριος Μπάχμαν και η Τάξη του” της Μαρία Σπετ.

Ασθενοφόρο (Ambulance). Περιπέτεια, αμερικανικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Μάικλ Μπέι, με τους Τζέικ Τζίλενχαλ, Γιάγια Αμπντούλ-Ματίν ΙΙ, Κρις Ντόνελ, Ελίζα Γκονζάλεζ κ.ά.

Δυναμικό θρίλερ του γνώριμου Μάικλ Μπέι (”Τα Κακά Παιδιά”, ”Ο Βράχος”), που με όχημα ένα ασθενοφόρο διασχίζει το Λος Άντζελες, με τέρμα τα γκάζια, ανεβάζει την αδρεναλίνη, κλιμακώνει το σασπένς και προσφέρει δυο ώρες διασκέδασης. Ακόμη ένα ριμέικ, αυτή τη φορά της ομώνυμης και σχετικά αδιάφορης δανέζικης ταινίας των αδερφών Πέτερσεν, που ανεβάζει στροφές υπό την καθοδήγηση του έμπειρου στο είδος Μάικλ Μπέι, ενώ πρωταγωνιστεί και ο Τζέικ Τζίλενχαλ.

Θυμίζοντας το ”Speed” και άλλα παρόμοια φιλμ του είδους, ο Μπέι θα ξεφύγει από τα τετριμμένα, θα δουλέψει και στους χαρακτήρες των τριών κεντρικών προσώπων, θα προσφέρει εντυπωσιακές σκηνές καταδίωξης στους δρόμους του Λος Άντζελες, ταυτόχρονα με την καλοκουρδισμένη κλιμάκωση της αγωνίας.

Αφορμή για το ανελέητο κυνηγητό θα σταθεί η ανάγκη ενός παρασημοφορημένου βετεράνου που έχει ανάγκη για χρήματα και προκειμένου να καλύψει το κόστος της ιατρικής περίθαλψης της γυναίκας του, ζητά τη βοήθεια του θετού αδερφού του, ενός εγκληματία, που του προτείνει μια ληστεία τράπεζας. Όταν όλα θα στραβώσουν, θα αναγκαστούν να κλέψουν ένα ασθενοφόρο, με μια νοσοκόμα κι έναν τραυματισμένο αστυνομικό. Κι ενώ το στόρι μπορεί να μοιάζει αρκετά κλισέ για ένα θρίλερ, ο Μπέι καταφέρνει να του δώσει το ρεύμα που απαιτείται, παραδίδοντας τελικά ένα χορταστικό φιλμ, χωρίς, βεβαίως, ιδιαίτερες απαιτήσεις, αν και κρίνονται απαραίτητα τα ποπ-κόρν.

Οι πρωταγωνιστές Τζέικ Τζίλενχαλ, Γιάγια Αμπντούλ-Ματίν ΙΙ, Ελίζα Γκονζάλεζ στέκονται αξιοπρεπώς, περιορίζοντας τις υπερβολές αν και η ένταση της καταδίωξης ορισμένες φορές ισοπεδώνει, κάτω από τις ρόδες του ασθενοφόρου, κάθε ερμηνευτική ικανότητά τους.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ένας παρασημοφορημένος βετεράνος, ο Γουίλ, που είναι απελπισμένος να βρει χρήματα ώστε να καλύψει το κόστος της ιατρικής περίθαλψης της γυναίκας του, ζητά βοήθεια από το ένα πρόσωπο που ξέρει ότι δεν θα έπρεπε- τον θετό του αδερφό, Ντάνι. Πρόκειται για έναν χαρισματικό εγκληματία που θα του κάνει προσφορά για μια δουλειά: τη μεγαλύτερη ληστεία τραπεζών στην ιστορία του Λος Άντζελες, με λεία 32 εκατομμύρια δολάρια. Με την επιβίωση της συζύγου του να κρίνεται στο νήμα, ο Γουίλ δεν μπορεί να αρνηθεί την προσφορά. Όταν η απόδραση από την τράπεζα πηγαίνει τελείως στραβά, τα απελπισμένα ετεροθαλή αδέλφια κλέβουν ένα ασθενοφόρο, στο οποίο επιβαίνει ένας τραυματισμένος αστυνομικός και μια νοσοκόμα. Σε μια καταδίωξη που δεν σταματά ποτέ, ο Γουίλ και ο Ντάνι πρέπει να ξεφύγουν από την αστυνομία, να κρατήσουν τους ομήρους ζωντανούς και να μη αλληλοσκοτωθούν.

Νέα Τάξη (New Order). Δραματικό θρίλερ, μεξικανικής και γαλλικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Μισέλ Φράνκο, με τους Ναιάν Γκονζάλεθ Νορβίντ, Ντιέγκο Μπονέτα, Φερνάντο Κουαούτλε, Πατρίτσια Μπερνάλ κ.ά.

Αν και ο Μεξικανός σκηνοθέτης Μισέλ Φράνκο του ιδιαιτέρως εύστοχου ”Μετά τη Λουτσία” (2012) σχεδίαζε εδώ και έξι τουλάχιστον χρόνια την ταινία αυτή, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι δίνει την αίσθηση πως πατά πάνω στα βήματα των ”Παράσιτων” και πιάνει το νήμα μετά το τέλος του ”Τζόκερ”. Βάζει για ακόμη μία φορά στο στόχαστρό του τη διεφθαρμένη άρχουσα τάξη στη χώρα του, αλλά και γενικότερα τις ελίτ σε όλο τον κόσμο. Αναδεικνύει την υποκρισία τους, την προκλητική επίδειξη πλούτου, την περιφρόνηση προς τον απλό βιοπαλαιστή και συνάμα την απόγνωση των απλών ανθρώπων, προειδοποιώντας πως αυτή η σχέση δεν θα έχει καλή κατάληξη.

Το στόρι του θα ξεκινήσει ανάλαφρα με μια γαμήλια τελετή στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας, σε μια έπαυλη στα προάστια του Μεξικό, η οποία διακόπτεται ξαφνικά όταν ξεσπά μια εξέγερση που σκορπά τον τρόμο. Ειδικά στο πρώτο μέρος υπάρχουν σκηνές σχεδόν γνήσια αντίγραφα από τα ”Παράσιτα”, ενώ στο δεύτερο μέρος με την εξέγερση να κλιμακώνεται όλα θυμίζουν την κυριαρχία της τρέλας από τον ”Τζόκερ”, διανθισμένα με πλήθος σκηνών ωμής βίας. Μία εξέγερση, ένα ξέσπασμα βίας, που θα εκμεταλλευθεί ο στρατός και οι παραστρατιωτικές ομάδες και εν τέλει η ίδια η άρχουσα τάξη, που μπορεί να θυσιάσει ορισμένα επιφανή μέλη της, αλλά θα βρεθεί και πάλι καβάλα στις δομές της εξουσίας.

Το πρόβλημα της ταινίας δεν είναι τόσο η επιρροή από τις άλλες δυο ταινίες, αλλά τα αμφίσημα μηνύματα που εκπέμπει το σκεπτικό του Φράνκο, καθώς οι απόκληροι του Μεξικού εμφανίζονται ως αχρείοι πλιατσικολόγοι, έτοιμοι να σκοτώσουν για λίγα χρήματα και έρμαιο των σκοτεινών δυνάμεων, που έχουν σχεδιάσει να εκμεταλλευθούν τα γεγονότα αυτά για την εδραίωση της εξουσίας τους. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι είχε στο μυαλό του ο Φράνκο, μιλώντας για κάτι που όλο και περισσότερο έχει γίνει κοινή πεποίθηση, ότι κάποια μέρα θα υπάρξει μια αιματηρή εξέγερση από τους καταφρονημένους, αλλά μάλλον και ο ίδιος δείχνει αναποφάσιστος, προτείνοντας ιδεολογικά επιχειρήματα που μάλλον έχουν ξεπεραστεί. Και ταυτόχρονα, εν αντιθέσει με τις γενιές του ‘60 και ‘70 και το πολιτικό σινεμά εκείνης της εποχής, προτιμά να σοκάρει τον θεατή, παρά να τον βάλει να σκεφτεί γιατί οδηγούμαστε σε μια σύγκρουση δίχως έλεος.

Το καστ, πέρα από ορισμένες εξαιρέσεις, δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρει στο φιλμ, ακολουθεί υπνωτισμένο τη σοκαριστική βία και το μοιραίο φινάλε.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ένας γάμος της υψηλής κοινωνίας σε μία έπαυλη στο Μεξικό διακόπτεται αναπάντεχα, όταν μια εξέγερση σκορπά τον τρόμο. Ιδωμένη μέσα από τα μάτια της νύφης και των υπηρετών της οικογένειας, η βίαιη αυτή ταξική έκρηξη σηματοδοτεί την αρχή του τέλους ενός πολιτικού συστήματος, που δίνει τη θέση του σε κάτι νέο -αλλά πολύ πιο οδυνηρό.

Δεσμοί Γυναικών (Lingui). Δραματική ταινία, διεθνούς συμπαραγωγής (Τσαντ, Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία) του 2021, σε σκηνοθεσία Μαχαμάτ- Σαλέχ Χαρούν, με τις Ακουάκ Αμπακάρ Σουλεϊμάν, Ριχάν Καλίλ Αλιό, Αϊσά Μπόγκο κ.ά.

Κοινωνικό δράμα από το Τσαντ, ένας ύμνος στη γυναίκα, που θέλει να χειραφετηθεί και κυρίως να ζήσει με αξιοπρέπεια, από τον σημαντικό Αφρικανό σκηνοθέτη Σαλέχ Χαρούν, που αποτέλεσε και επίσημη συμμετοχή στο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Καννών. Συγκινητική ταινία, που πέρα από το συμβατικό στόρι -ένα 15χρονο κορίτσι μένει έγκυος, θέλει να κάνει έκτρωση, κάτι που απαγορεύεται στο Τσαντ και βρίσκει την αλληλεγγύη της γυναικείας κοινότητας-, καταφέρνει να μπει βαθιά στις ψυχές των ηρωίδων και με μία διαπεραστική απλότητα από την τραγωδία μάς μεταφέρει αισιόδοξα συναισθήματα, μας χαρίζει την ελπίδα.

Σκηνοθετικά ο Χαρούν δουλεύει άψογα σε όλα τα επίπεδα, είναι λιτός, χωρίς ιδιαίτερες φιοριτούρες και ”ευρηματικά” τεχνάσματα, αναδεικνύει τα προβλήματα αλλά και τη λύση, που μπορεί να μην είναι εύκολη, αλλά μας πείθει ότι αξίζει να προσπαθήσουμε. Και φυσικά, χωρίς να είναι αυτοσκοπός, υπάρχει και η αστείρευτη γοητεία, η θετική ενέργεια της Αφρικής, των ζεστών χρωμάτων και του φωτός, της τελευταίας ηπείρου στην οποία μπορούμε να ελπίζουμε.

Εξαιρετικές ερμηνείες τόσο από την Ακουάκ Αμπακάρ Σουλεϊμάν, όσο και από τη Ριχάν Καλίλ Αλιό, που αντιμετωπίζουν με ρεαλισμό τις δυσμενείς καταστάσεις τής ζωής, ενώ και οι δεύτεροι ρόλοι εντυπωσιάζουν με την ωριμότητά τους.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η Αμίνα μεγαλώνει μόνη της την δεκαπεντάχρονη κόρη της Μαρία. Ο ήδη εύθραυστος κόσμος τους καταρρέει όταν η Αμίνα ανακαλύπτει ότι η κόρη της έχει μείνει έγκυος σε μια χώρα όπου απαγορεύονται οι εκτρώσεις και από τη θρησκεία και από τον νόμο. Γύρω τους όμως χτίζεται ένα απρόσμενο δίχτυ προστασίας από την γυναικεία κοινότητα.

Ο Σωματοφύλακας της Γυναίκας του Εκτελεστή (Hitman’s Wife’s Bodyguard). Περιπέτεια, αμερικανικής παραγωγής του 2021, σε σκηνοθεσία Πάτρικ Χιους, με τους Ράιαν Ρέινολντς, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Σάλμα Χάγιεκ, Φρανκ Γκρίλο, Αντόνιο Μπαντέρας, Μόργκαν Φρίμαν κ.ά.

Ο ακραίος χαβαλές σε συνδυασμό με την ανεξάντλητη βωμολοχία, την αισθητική κόμικς, με χιλιάδες φονικά, μυαλά που πετάγονται από τα κεφάλια και το αίμα να ρέει και κυνηγητά σε κοσμοπολίτικα θέρετρα της Μεσογείου -συμπεριλαμβανομένης και της Αθήνας- συνθέτουν ένα μαραμένο μπουκέτο απενοχοποιημένης διασκέδασης.

Ένα σαφώς κατώτερο σίκουελ από την πρώτη ταινία, αφού οι σκηνές δράσης επαναλαμβάνονται και δημιουργούν μια σύγχυση, ενώ ακόμη και το πρωταγωνιστικό τρίο -Ράιαν Ρένολντς, Σάμιουελ Τζάκσον και Σάλμα Χάγιεκ- δείχνει να το διασκεδάζει λιγότερο από το πρωτότυπο. Το φιλμ βρίθει προσχηματικών σκηνών, κλισέ καταστάσεων, ακόμη και διαλόγων που μοιάζουν φωτοτυπία προηγουμένων και μια σκηνοθεσία που έχει μπει απ’ τα πρώτα λεπτά στον αυτόματο πιλότο.

Ένα ακόμη φιλμ, που απευθύνεται στη μεγάλη δεξαμενή του νεανικού κοινού, το οποίο ελκύεται από τη βίαιη συμπεριφορά ηρώων που βλέπουν τα πλεμόνια των εχθρών τους να τηγανίζονται στην άσφαλτο, μία ακραία έκφανση της κοινωνίας, ίσως αυτή που θα ήθελε να ζήσει και στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο κοινό, αλλά δεν διαθέτει τα χολιγουντιανά καλούδια και την ασφάλεια της μεγάλης οθόνης.

Ένα σινεμά, που πολύ λίγο έχει σημασία το σενάριο ή οι χαρακτήρες και που έχει πλέον πλημμυρίσει τις οθόνες (τηλεόρασης, κινητών, υπολογιστών), βρίσκεται παντού και καταντά ενοχλητικό όταν απλώς επαναλαμβάνεται, δημιουργώντας μια νέα μανιέρα, αυτή της απενοχοποιημένης βίας και της διάρροιας αθυροστομιών.

Εμφανίζεται και ο Αντόνιο Μπαντέρας, που λίγο ακόμη και θα τυποποιηθεί σε ρόλους γραφικών κακών.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Το πιο θανάσιμο και παράξενο δίδυμο του κόσμου -ο σωματοφύλακας Μάικλ Μπράις και ο εκτελεστής Ντάριους Κινκέιντ- επιστρέφουν σε μια ακόμα ριψοκίνδυνη αποστολή. Δίχως άδεια και υπό επιτήρηση, ο Μπράις αναγκάζεται να επανέλθει στην ενεργό δράση από την ακόμα περισσότερο ασταθή γυναίκα του Ντάριους, την διαβόητη απατεώνισσα Σόνια Κινκέιντ. Καθώς ο Μπράις οδηγείται εκτός ορίων από τους δύο προστατευόμενους του, οι τρεις τους αναμειγνύονται σε μια παγκόσμια συνωμοσία και σύντομα θα βρεθούν στην Ευρώπη απέναντι σε έναν παντοδύναμο εχθρό.

Ταξίδι στα Αστέρια. Ελληνική δραματική ταινία, παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Χρήστου Δήμα, με τους Δάνη Κατρανίδη, Θέμη Πάνου, Αργύρη Πανταζάρα, Γιώργο Γάλλο, Βαγγέλη Μουρίκη, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Τάσο Ιορδανίδη, Δάφνη Λαμπρογιάννη, Μάρκο Λεζέ κ.ά.

Ο κινηματογράφος με αθλητικά θέματα δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη πέραση στην Ελλάδα. Μπορεί ειδικά το ποδόσφαιρο να μπαίνει σφήνα σε αρκετές ταινίες, αλλά αν εξαιρέσουμε το συμπαθέστατο και συγκινητικό ”Οι Άσσοι των Γηπέδων”, που γύρισε ο Βασίλης Γεωργιάδης το 1956, με πρωταγωνιστές τους άσσους της μπάλας της εποχής -ποιος μπορεί να ξεχάσει τον θρυλικό Ανδρέα Μουράτη;- και βεβαίως το πρόσφατο ”1968” για τη ”βασίλισσα” του μπάσκετ ΑΕΚ και την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου που κατέκτησε ελληνική ομάδα, δεν έχει να επιδείξει κάτι άλλο που να θυμόμαστε.

Εδώ, ήρθε η ώρα να ζωντανέψει η ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού, με βασικό άξονα την ενασχόληση -που έγινε πάθος- της οικογένειας Γιαννακόπουλου με την ομάδα, την οποία οδήγησε στην κατάκτηση έξι πρωταθλημάτων Ευρώπης και 15 τίτλων στην Ελλάδα.

Η ταινία, που δείχνει αρκετές φορές αδύναμη να σηκώσει το βάρος της… φανέλας και να συνεπάρει τον θεατή, θα επεκταθεί σε όλη την ιστορία της ομάδας από την ίδρυσή της, ενώ το σενάριο μοιάζει προχειρογραμμένο, επιφανειακό, μια αγιογραφία, που μάλλον δεν έχουν ανάγκη οι Γιαννακόπουλοι. Σε συνδυασμό με την μπανάλ σκηνοθετική προσέγγιση του θέματος απ’ τον Χρήστο Δήμα, που θυμίζει το παρακμασμένο εμπορικό σινεμά της δεκαετίας του ‘80, η ταινία θα συγκινήσει μόνο τους φανατικούς τής κορυφαίας ομάδας (ιδίως το ιστορικό κομμάτι) και θα αφήσει αδιάφορους τους υπόλοιπους -ακόμη και τους λάτρεις του μπάσκετ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Το 1987 μια οικογένεια που λάτρευε τον Παναθηναϊκό, η οικογένεια Γιαννακόπουλου, πήρε την απόφαση να αναλάβει τα ηνία του μπασκετικού τμήματος ανδρών του Συλλόγου. Μια απόφαση που έμελλε να το οδηγήσει σε ένα ταξίδι στα Αστέρια. Από την ίδρυση του ανδρικού τμήματος το 1919, την πρώτη παρουσίαση της γυναικείας ομάδας το 1937, την αντιστασιακή δράση των αθλητών του στα χρόνια της Κατοχής, το πώς σώθηκαν από τους κατακτητές τα τρόπαια της ομάδας, το χτίσιμο του Κλειστού κάτω από τις εξέδρες του ”Απόστολος Νικολαΐδης” και την ονοματοδοσία του ως ”Τάφος του Ινδού”.

Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:

Η Βοή του Κόσμου. Ελληνικό δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, παραγωγής του 2021, σε σκηνοθεσία Πέτρου Σεβαστίκογλου, ο οποίος ταξιδεύει στον κόσμο και αφουγκράζεται τη βοή ενός νεανικού κόσμου που αναζητά διέξοδο στα εκτεταμένα προβλήματα. Ο Σεβαστίκογλου, στήνει ένα κινηματογραφικό κολάζ, επιχειρώντας να ανατρέψει την κοινότοπη και εντελώς παραμορφωτική άποψη ότι οι νέοι είναι ανεύθυνοι, κακομαθημένοι, απολιτίκ και αμέτοχοι, αναδεικνύοντας την νέα γενιά έτοιμη για το νέο, για ρήξη με το παρελθόν. Έτσι, ταξιδεύοντας σε τέσσερις ηπείρους και χωρίς ίχνος διάθεσης πατροναρίσματος ή διδακτισμού δίνει μια φρέσκια πνοή στο νεανικό σθένος και κυρίως ανοίγει ένα παράθυρο για να τους κατανοήσουμε καλύτερα.

Ο Kύριος Μπάχμαν και η Τάξη του (Herr Bachmann und seine Klasse). Αξιοπρόσεκτο ντοκιμαντέρ για τη σχέση ενός δασκάλου με τους μετανάστες μαθητές του σε ένα γερμανικό σχολείο, που κέρδισε την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου και ήταν υποψήφιο για το βραβείο Καλύτερου Ευρωπαϊκού Ντοκιμαντέρ της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Σε αυτό το τρεισήμισι ωρών ντοκιμαντέρ, η Μαρία Σπετ καταγράφει με τρυφερότητα την αγάπη που δίνει ένας βετεράνος δάσκαλος στους μαθητές του, μετανάστες απ’ όλα τα σημεία του πλανήτη, την προσπάθειά του να τους προσεγγίσει ανθρώπινα, να μεταδώσει γνώσεις, να τους καταλάβει, να μάθει απ’ αυτούς και τελικά να πάρει πίσω την αγάπη που έδωσε. Ωστόσο, η τεράστια διάρκεια της ταινίας, αλλά και ορισμένα κλισέ μηνύματα και κάποιες γλυκερές, συναισθηματικά φορτισμένες, καταστάσεις περιορίζουν το ενδιαφέρον της, η οποία θα βρει ίσως μεγαλύτερη απήχηση στη μικρή οθόνη.

(Φωτογραφία από την ταινία ”Δεσμοί Γυναικών”)

Χάρης Αναγνωστάκης

ΑΠΕ-ΜΠΕ