Connect with us

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ανίτα Ρατσβελισβίλι στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: Η Εθνική Λυρική Σκηνή έγινε η οικογένειά μου

«Είμαι πολύ ευτυχισμένη που σε αυτό το σημείο της καριέρας μου επιστρέφω στην Αθήνα και στην Εθνική Λυρική Σκηνή που αγαπώ τόσο πολύ για να ερμηνεύσω έναν ρόλο που ονειρευόμουν πάντα» δηλώνει, στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, η κορυφαία μεσόφωνος από τη Γεωργία, Ανίτα Ρατσβελισβίλι, η οποία ετοιμάζεται να κάνει το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο της στον ρόλο της Σαρλότ στον «Βέρθερο» του Ζυλ Μασνέ. Ένα καλλιτεχνικό γεγονός διεθνούς ακτινοβολίας που παρουσιάζει η Εθνική Λυρική Σκηνή από τις 23 Μαρτίου και για έξι παραστάσεις στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος στο ΚΠΙΣΝ, σε σκηνοθεσία του αείμνηστου Σπύρου Α. Ευαγγελάτου (αναβίωση σκηνοθεσίας: Ιων Κεσούλης), υπό τη διεύθυνση του διεθνώς καταξιωμένου Καναδού αρχιμουσικού Ζακ Λακόμπ, με τον σπουδαίο Ιταλό τενόρο Φραντσέσκο Ντεμούρο να ερμηνεύει τον ρόλο του τίτλου.

   Από το ιστορικό ντεμπούτο της στη Σκάλα του Μιλάνου ως επιλογή του Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ, η Ρατσβελισβίλι, μια πραγματική σταρ της όπερας, διαγράφει θεαματική πορεία στα σημαντικότερα λυρικά θέατρα του πλανήτη με τεράστια επιτυχία και διθυραμβικές κριτικές από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ του κόσμου. Μέσα σε μια δεκαετία κατάφερε να ξεχωρίσει διεθνώς με την επιβλητική και δυναμική σκηνική παρουσία της, την εντυπωσιακής ποιότητας και όγκου φωνή της και την αφοσίωσή της στη λυρική τέχνη.

   Η Ανίτα Ρατσβελισβίλι μίλησε στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και στη Νάντια Μπακοπούλου για τη Σαρλότ, τον ρόλο των ονείρων της, τη στενή σχέση που έχει αναπτύξει με την Εθνική Λυρική Σκηνή που πλέον θεωρεί οικογένειά της, για τη δύσκολη περίοδο μετά την εγκυμοσύνη της που έπρεπε να μάθει να τραγουδά από την αρχή, καθώς και για την αγάπη της για την Ελλάδα και την επιθυμία της να τραγουδήσει στα ελληνικά σύντομα.

   -Σε μία παλαιότερη συνέντευξη που είχατε δώσει στο ΑΠΕ, όταν ερμηνεύατε την Κάρμεν το 2018, στο Ηρώδειο, μάς είχατε πει ότι είναι σημαντικό για έναν λυρικό τραγουδιστή να επιλέγει το σωστό ρεπερτόριο για τον ίδιο. Συγκεκριμένα, είχατε δηλώσει ότι εσείς επιλέγετε πάντα ρόλους που δεν είναι πάνω από τις δυνατότητές σας και που είναι κατάλληλοι όχι μόνο για τη φωνή σας αλλά και για το μυαλό και την ψυχή σας. Αυτό συνέβη και με τον ρόλο της Σαρλότ;

   Η Σαρλότ είναι ένας ρόλος που ονειρευόμουν για πολλά χρόνια γιατί λατρεύω την μουσική που έχει γράψει ο Ζυλ Μασνέ. Νιώθω μεγάλη χαρά πάντα να ερμηνεύω οποιονδήποτε ρόλο στα έργα του. Όταν μοιράστηκα με την Εθνική Λυρική Σκηνή αυτή την επιθυμία μου προσπάθησαν να κάνουν τα πάντα ώστε να γίνει πραγματικότητα και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Διαπιστώνω ότι αυτός ο ρόλος έχει τρομερό ενδιαφέρον και είναι πολύ ταιριαστός τόσο για τη φωνή μου όσο και για την ψυχή μου. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη που ερμηνεύω τον ρόλο των ονείρων μου.

   -Είναι η πρώτη φορά που ερμηνεύετε τον συγκεκριμένο ρόλο. Πόσο απαιτητικός είναι;

   Είναι ένας πολύ απαιτητικός ρόλος, με πολλές προκλήσεις, γεμάτος μουσικότητα, με αρκετές αποχρώσεις και δυναμικές. Αποτελεί μία νέα πρόκληση για μένα ως ηθοποιό επίσης, καθώς η Σαρλότ είναι μία νεαρή εύθραυστη ύπαρξη και αυτό είναι κάτι εντελώς καινούριο σε σχέση με τους ρόλους που συνηθίζω να ερμηνεύω. Για παράδειγμα, η Κάρμεν, η Δαλιδά, ή η ‘Αμνερις ήταν όλες γυναίκες δυναμικές που ήξεραν ακριβώς τί ήθελαν να κάνουν και είχαν τη δύναμη να το πραγματοποιήσουν. Όμως η περίπτωση της Σαρλότ είναι διαφορετική επειδή είναι ένας χαρακτήρας παγιδευμένος στις κοινωνικές επιταγές, που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο καθήκον και την πραγματική αγάπη. Υποσχέθηκε στην μητέρα της να παντρευτεί έναν άνδρα που θα φροντίσει εκείνη και την οικογένειά της, ωστόσο αυτό της δημιουργεί πρόβλημα γιατί η ίδια είναι ερωτευμένη με τον Βέρθερο που της έχει κλέψει την καρδιά. Οπότε η πρόκληση για μένα σε αυτό το πρότζεκτ είναι να «χτίσω» από την αρχή έναν εύθραυστο μεν χαρακτήρα που όμως την ίδια στιγμή είναι αρκετά δυνατός ώστε να κάνει το καθήκον του και να μην ακολουθήσει μόνο τον δρόμο που του δείχνει η καρδιά του. Γι’ αυτό και δουλεύω πολύ σκληρά σε συνεργασία με τους υπόλοιπους συντελεστές προκειμένου να δημιουργήσω κάτι πραγματικά καινούριο.

   -Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στο έργο του Ζυλ Μασνέ και που θεωρείτε ότι το κάνει αγαπητό στο κοινό;

   Πρώτα απ’ όλα η μουσική του που είναι απίστευτα όμορφη. Ο Μασνέ δημιούργησε ένα υπέροχο έργο που ισορροπεί ανάμεσα στα σκοτεινά συναισθήματα των χαρακτήρων και την ρομαντική τους πλευρά. Είναι εκπληκτικός συνθέτης. Ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να γράψει προκειμένου να αναδείξει το εύρος της φωνής του κάθε ερμηνευτή και τις αποχρώσεις του έργου. Μπορούσε κάθε φορά να δημιουργεί τη μαγεία και τη σωστή ατμόσφαιρα. Γι’ αυτό και ο Βέρθερος είναι μία από τις δημοφιλέστερες όπερες του γαλλικού ρεπερτορίου.

   -Ο «Βέρθερος» είναι η τελευταία όπερα που σκηνοθέτησε ο Σπύρος Α. Ευαγγελάτος, μια εμβληματική μορφή του θεάτρου και της όπερας στην Ελλάδα, που διατέλεσε για πολλά χρόνια καλλιτεχνικός διευθυντής και πρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΛΣ. Για τους Έλληνες λάτρεις της όπερας και του θεάτρου, είναι σημαντική η αναβίωση της σκηνοθεσίας του σε αυτή την παραγωγή. Εσείς πώς βιώσατε αυτή την εμπειρία;

   Πραγματικά λυπάμαι που δεν βρίσκεται πλέον μαζί μας. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί του, αλλά έχω ακούσει εξαιρετικά πράγματα για εκείνον και το έργο του. Ο «Βερθερος» είναι μια ιδιοφυής παράσταση όπου όλα δένουν αρμονικά. Νιώθω πραγματικά τυχερή που συμμετέχω σε αυτή την παραγωγή και είμαι μ’ έναν τρόπο μέρος της δημιουργίας και της κληρονομιάς του ακόμα και αν αυτός δεν βρίσκεται πια στη ζωή.

   -Η συνεργασία σας με την Εθνική Λυρική Σκηνή ξεκίνησε το 2018 με την «Κάρμεν» στο Ηρώδειο και συνεχίστηκε με το ρεσιτάλ στη Ρωμαϊκή Αγορά (2020) και το All Star γκαλά Βέρντι (2022). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχετε χτίσει μία σχέση εμπιστοσύνης με την ΕΛΣ;

   Η Εθνική Λυρική Σκηνή είναι από τα καλύτερα λυρικά θέατρα της Ευρώπης. Η ποιότητα της δουλειάς της είναι απίστευτη και πάντα συζητάω γι’ αυτό με συναδέλφους μου σε διάφορα μεγάλα θέατρα του κόσμου. Δημιουργεί πάντα ενδιαφέρουσες παραγωγές, έχει ένα εκλεκτό δυναμικό που απαρτίζεται από εξαιρετικούς λυρικούς ερμηνευτές και μουσικούς. Κάθε φορά που επιστρέφω εδώ είναι μία ευχάριστη και σημαντική επαγγελματική εμπειρία για μένα. Αυτό που θαυμάζω ιδιαίτερα στην ΕΛΣ είναι ότι σέβεται την τέχνη της όπερας και τους καλλιτέχνες. Και αυτό είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού. Στα περισσότερα λυρικά θέατρα δεν υπάρχει πια αυτό. Είναι μία ρουτίνα, μια δουλειά που πρέπει βγει στο τέλος της μέρας. Δεν αισθάνεσαι ότι συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο. Αντίθετα εδώ, νιώθεις ότι αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν τί κάνουν, εκτιμούν την τέχνη και τη σκληρή δουλειά σου και στο δείχνουν με κάθε τρόπο. Και κατά συνέπεια κάνεις και εσύ το ίδιο. Γιατί άλλωστε αυτή είναι και η ομορφιά της συγκεκριμένης δουλειάς. Το θέατρο είναι οικογένεια. Και εγώ νιώθω ότι η Εθνική Λυρική Σκηνή έγινε η οικογένεια μου. Αγαπώ κάθε άτομο που δουλεύει εκεί. Και η συνεργασία μου μαζί της θα συνεχίσει για όσο μπορώ να δουλεύω. Έχουμε ήδη συζητήσει για κάποια επόμενα πρότζεκτ τα οποία δεν μπορώ ν’ αποκαλύψω ακόμη, αλλά ανυπομονώ να πραγματοποιηθούν.

   -Πρόσφατα γίνατε μητέρα. Είπατε σε μία συνέντευξή σας ότι μετά την εγκυμοσύνη σας χρειάστηκε να μάθετε να τραγουδάτε από την αρχή. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία για εσάς;

   Ειλικρινά απαίσια. Ίσως να ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της καριέρας μου. Προσπαθούσαμε με τον σύζυγο μου να κάνουμε παιδί για έξι χρόνια και ξαφνικά συνέβη και γίναμε οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο όταν αποκτήσαμε την κόρη μας. Ωστόσο τότε άρχισαν να προκύπτουν διάφορες δυσκολίες που δεν είχα φανταστεί μέχρι τότε και άλλες συνάδελφοι μου που αντιμετώπισαν τα ίδια δεν μιλούσαν ανοιχτά γι’ αυτό. Μετά τη γέννηση της κόρης μας, δεν ήξερα πώς να τραγουδάω πια. Η φωνή ήταν εκεί, είχε όμως χάσει την επαφή με το σώμα. Ένιωθα εντελώς άχρηστη και πως όλη η σκληρή δουλειά που είχα κάνει από τα 17 μου χρόνια είχε πάει χαμένη. Ήταν μία σοκαριστική εμπειρία για μένα, έπρεπε να μάθω να τραγουδάω ξανά από το μηδέν. Αναγκάστηκα να αρνηθώ πολλές προτάσεις από μεγάλα θέατρα μέχρι να μπορέσω να επανέλθω. Με τη στήριξη του συντρόφου μου και δασκάλων φωνητικής κατάφερα να ξαναβρώ τον εαυτό μου και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Όμως ο φόβος ότι δεν θα μπορέσω να ελέγξω πάλι το σώμα μου και τη φωνή μου παραμένει, αλλά είναι κάτι που δουλεύω μέσα μου και προσπαθώ να ζω με αυτό. Είμαι απλά χαρούμενη που επέστρεψα και μπορώ να κάνω και πάλι τη δουλειά μου.

   -Πώς θα χαρακτηρίζατε τη δική σας διαδρομή; Όταν αφήσατε τη Γεωργία φανταζόσασταν την επιτυχία που θ’ ακολουθούσε;

   Πρέπει να παραδεχτώ ότι ήμουν πολύ τυχερή. Από τότε που έφυγα από τη Γεωργία είχα γύρω μου υπέροχους ανθρώπους που πραγματικά πίστεψαν σε μένα και με στήριξαν στα πρώτα μου βήματα όπως ο Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ, δίνοντας μου τα απαραίτητα εφόδια για να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα κάνω καριέρα στη Σκάλα ούτε ότι θα με αποθέωναν στη Mετροπόλιταν. Και ειλικρινά θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα τυχερό. Βέβαια πίσω από όλα αυτά κρύβεται πολύ σκληρή δουλειά η οποία δεν σταματάει ποτέ για έναν λυρικό τραγουδιστή. Θέλω συνεχώς να εξελίσσομαι.

   -Τις φορές που επισκεφτήκατε την Ελλάδα, είχατε την ευκαιρία να περιηγηθείτε στην Αθήνα ή σε άλλες περιοχές;

   Μου αρέσει πολύ να κυκλοφορώ στους δρόμους της Αθήνας, αγαπώ την ενέργεια αυτής της πόλης. Έχω επισκεφτεί φυσικά την Ακρόπολη και το Μουσείο της όπως και την Εθνική Βιβλιοθήκη. Αυτή τη φορά μένω στο κέντρο, άλλες φορές έχει τύχει να μείνω στην Κηφισιά και στην Γλυφάδα για να είμαι κοντά στη θάλασσα. Μου αρέσει επίσης να οδηγώ πολύ και να ανακαλύπτω μόνη μου την πόλη. Στο παρελθόν είχα επισκεφτεί τη Σαντορίνη με τον σύντροφό μου για λίγες μέρες και ήταν από τις ωραιότερες διακοπές της ζωή μας. Στην Ελλάδα υπάρχουν τόσα όμορφα μέρη ν’ ανακαλύψεις. Αγαπώ τον πολιτισμό της, τους ανθρώπους, το ελληνικό φαγητό, τα πάντα. Στη Γεωργία διδαχτήκαμε ελληνική ιστορία, οπότε ήταν μεγάλη τύχη για μένα να επισκεφτώ αυτή την πανέμορφη χώρα. Μάλιστα, έχω αρχίσει να μαθαίνω και λίγα ελληνικά. Είναι δύσκολη αλλά υπέροχη γλώσσα. Θέλει πολλή προσπάθεια από μέρους μου αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. Έχουμε συζητήσει και ένα ενδιαφέρον πρότζεκτ με την Εθνική Λυρική Σκηνή για το μέλλον, όπου ίσως τραγουδήσω στα ελληνικά, κάτι που εύχομαι να πραγματοποιηθεί σύντομα.

   -Έχετε όνειρα για το μέλλον;

   Στο επαγγελματικό κομμάτι δεν μπορώ να πω ότι ονειρεύομαι κάτι συγκεκριμένο. Λατρεύω τη δουλειά μου και νιώθω ευλογημένη που μπορώ και την κάνω και μακάρι να είμαι υγιής ώστε να την κάνω για όσο περισσότερο γίνεται. Σε προσωπικό επίπεδο, το όνειρό μου είναι ν’ αποκτήσω ακόμα ένα παιδί, αν τα καταφέρω. Αυτό θα ήθελα.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Continue Reading
Advertisement

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Ωδή στους κασκαντέρ, αραχνοφοβία και λυρικός Παρατζάνοφ

Η εντυπωσιακή υποδοχή του κοινού στην ταινία τρόμου των Unboxholics, «Μην Ανοίγεις την Πόρτα», σημειώνοντας μία, πέρα του αναμενόμενου, επιτυχία στα ταμεία των 115 κινηματογράφων που προβλήθηκε, πιάνοντας πάνω από 27.000 εισιτήρια την πρώτη μέρα προβολής της – κάτι που αναμένεται να συνεχιστεί και τις επόμενες ημέρες λόγω των προπωλήσεων – προσγειώνει απότομα τις πρεμιέρες της πρώτης εβδομάδας του Μαΐου σε τέσσερις. Με δεδομένο και την έξοδο του Πάσχα, δυο είναι από τις καινούργιες ταινίες που μπορούν να συναγωνιστούν το ελληνικό horror, «Ο Κασκαντέρ» με τον Ράιαν Γκόσλινκ και το παιδικό animation «Γκάρφιλντ: Γάτος με Πέταλα». Το ενδιαφέρον της έχει όμως και η γαλλική ταινία τρόμου «Στον Ιστό του Τρόμου», ενώ για τους φανατικούς σινεφίλ υπάρχει και η επανέκδοση του λυρικού αριστουργήματος «Το Χρώμα του Ροδιού», του φημισμένου Σεργκέι Παρατζάνοφ.

   Ο Κασκαντέρ

   (“The Fall Guy”) Κωμική περιπέτεια, αμερικάνικης παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λιτς, με τους Ράιαν Γκόσλινγκ, Έμιλι Μπλαντ, Άαρον Τέιλορ Τζόνσον, Χάνα Γουάντινγκχαμ, Γουίνστον Ντιουκ, Λι Μέιτζορς, Στέφανι Σου κα.

   Αυθεντική χολιγουντιανή – με την καλή έννοια – διασκέδαση και μαζί μία ωδή στους επαγγελματίες κασκαντέρ από τον Ντέιβιντ Λιτς, του αλλόκοτου «Bullet Train» και του κατασκοπικού «Atomic Blonde», ενός σκηνοθέτη ταινιών δράσης και για είκοσι χρόνια με προϋπηρεσία ως κασκαντέρ.

   Ταινία που βασίζεται στην καλτ ομότιτλη τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του ’80 με πρωταγωνιστή τον Λι Μέιτζορς, ο οποίος κρατά εδώ ένα μικρό ρόλο τιμής ένεκεν, ενώ είναι φανερό ότι όλοι οι συντελεστές, αν μη τι άλλο, το γλεντούν με την ψυχή τους.

   Ένα εκρηκτικό μπλογκμπάστερ και συνάμα ευγενικών προθέσεων φιλμ, στην επιτυχία του οποίου συμβάλλουν και ο σκηνοθέτης, που γνωρίζει πολύ καλά την ψυχολογία του κεντρικού πρωταγωνιστή και η πλούσια παραγωγή, που δεν φείδεται προκειμένου να καλύψει εντυπωσιακά και πειστικά τις σκηνές δράσης, καθώς και οι ηθοποιοί και ειδικά ο Ράιαν Γκόσλινγκ, που μπαίνει στο πετσί του ήρωα, όπως και ο Μπραντ Πιτ στην ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο «Κάποτε στο Χόλιγουντ».

   Ο Κολτ είναι ένας κασκαντέρ, και όπως συμβαίνει σε όλους τους συναδέλφους του, τον ανατινάζουν, τον πυροβολούν, τον χτυπάνε με αυτοκίνητα, τον ρίχνουν από παράθυρα και τον πετάνε από δυσθεώρητα ύψη, για τη διασκέδαση του κοινού. Έχοντας επιβιώσει από ένα ατύχημα, που παραλίγο να του κοστίσει την καριέρα του, αυτός ο ήρωας – εργάτης του σινεμά και που σκέφτεται να αποσυρθεί, καλείται να εντοπίσει έναν αγνοούμενο κινηματογραφικό αστέρα, που ντουμπλάρει στις επικίνδυνες σκηνές της ταινίας, να λύσει μια σκοτεινή υπόθεση συνωμοσίας και να κερδίσει ξανά τον έρωτα της ζωής του, ενώ συνεχίζει να εργάζεται σαν κασκαντέρ.

   Γοητευτική κωμική περιπέτεια, μια σωστή γιορτή των μπλογκμπάστερ και των ψευδαισθήσεων του σινεμά, αλλά και ένα μεγάλο «ευχαριστώ» προς όλους αυτούς τους ανώνυμους εργάτες της κινηματογραφικής βιομηχανίας και ειδικά για τους υποτιμημένους κασκαντέρ. Είναι όμως και μια απολαυστική περιπέτεια δράσης, άψογα κουρδισμένη, χειμαρρώδους ροής και προσεγμένης αφήγησης, με τις καλοδεχούμενες σινεφιλικές αναφορές.

   Ο Λιτς, προσφέρει μία απολαυστική έκθεση από τα βασικά κόλπα των κασκαντέρ, όπως τα πυροτεχνήματα, τις φωτιές, τα εκπαιδευμένα σκυλιά, τα περίφημα κυνηγητά αυτοκινήτων, με τα ατυχήματα που κόβουν την ανάσα, τα εικονικά όπλα, τις χορογραφίες μάχης, τις τούμπες στο κενό και άλλα πολλά, φτάνοντας στα όρια της παρωδίας και ταυτόχρονα τοποθετώντας τους χαρακτήρες στο σημείο που πρέπει και με την κατάλληλη ψυχοσύνθεση, ενώ παραπέμπει και σε πολλές γνωστές ταινίες δράσης.

   Και είναι τόσο προσηλωμένος στο θέμα του και στον ήρωά του ο Λιτς, που ξεφεύγει από τη γνωστή αυταρέσκεια που τον διακρίνει, για να αποθεώσει τα υπέροχα ακροβατικά και τις επικίνδυνες σκηνές των αφανών ηρώων – κασκαντέρ, ακόμη και εις βάρος της πλοκής, που χρησιμοποιείται περισσότερο ως πρόσχημα, για την ανάδειξη του πυρήνα του θέματός του που δεν είναι άλλο από τους ανθρώπους που πέφτουν στη φωτιά από ύψη που προκαλούν ίλιγγο, μόνο και μόνο για να έχουν οι σκηνοθέτες δυο πλάνα, προς εντυπωσιασμό του κοινού.

   Και όλα αυτά χωρίς να χάνει η ταινία το χιούμορ της ή να ξεπέφτει σε χοντράδες ή εξυπνάδες, που θα ευχαριστήσουν τα ταπεινά ένστικτα του κοινού μίας υπερπαραγωγής, αλλά αντιμετωπίζοντας τους ταπεινούς εργάτες της βιομηχανίας του θεάματος, όπως τους αρμόζει, ως απαραίτητους για να βγει το τελικό αποτέλεσμα.

   Ο Ράιαν Γκόσλινγκ, ως νέος καθιερωμένος ποπ σταρ, θα βάλει όλο το κέφι του και τη γοητεία του σε πλήρη εφαρμογή, μεταδίδει όλη την αγάπη του προς τους κασκαντέρ, ενώ αποκτά και την πρέπουσα χημεία με την Έμιλι Μπλαντ, η οποία βάζει τη γυναικεία πινελιά και τον ρομαντισμό.

   ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Έχοντας επιβιώσει από ένα ατύχημα που παραλίγο να του κοστίσει την καριέρα του, ένας κασκαντέρ πρέπει να εντοπίσει έναν αγνοούμενο κινηματογραφικό αστέρα, να λύσει μία σκοτεινή υπόθεση συνωμοσίας και να κερδίσει ξανά τον έρωτα της ζωής του.

   Στον Ιστό του Τρόμου

   (“Infested”) Ταινία τρόμου, γαλλικής παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Σεμπαστιάν Βανιτσέκ, με τους Τεό Κρίστιν, Σοφία Λεσάφρ, Ζερόμ Νιλ, Λίζα Νιαρκό, Φίνεγκαν Όλντφιλντ κα.

   Οι ταινίες τρόμου είναι το πιο δημοφιλές κινηματογραφικό είδος, ίσως μαζί με τα παιδικά animation, καθώς η παραγωγή τους, πολλές φορές ιδιαιτέρως οικονομική, μπορεί να φέρει εύκολο κέρδος, με δεδομένο ότι υπάρχει ένα φανατικό ευρύ κοινό που δύσκολα χάνει ταινία. Οι περισσότερες είναι του σωρού, ενώ ελάχιστες είναι αυτές που πραγματικά αξίζουν και μπορούν να σταθούν και στο κοινό που δεν ελκύεται από τον τρόμο.

   Η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου νεαρού σκηνοθέτη Σεμπαστιάν Βανιτσέκ, μία αραχνοφοβία αλά γαλλικά, βρίσκεται σίγουρα μακριά από τις πρώτες κι έχει το ενδιαφέρον της. Ο Βανιτσέκ, ωστόσο, παρότι δείχνει ότι έχει την κινηματογραφική ματιά, το ταλέντο και την όρεξη, πρέπει να διανύσει αρκετή απόσταση ακόμη για να ενταχθεί στους ολοκληρωμένους σκηνοθέτες, που η υπογραφή του θα είναι αρκετή για να σπεύσουμε.

   Ο Βανιτσέκ, στήνει ένα κλειστοφοβικό και σκοτεινό φιλμ τρόμου, εγκλωβίζοντας τους χαρακτήρες της ιστορίας του στον ιστό της αράχνης και ταυτόχρονα επιχειρεί να αναδείξει τον αλληγορικό χαρακτήρα της ταινίας του, για την ξενοφοβία στη Γαλλία, την μη αποδοχή των αραβόφωνων και γενικότερα τη δεύτερη γενιά μεταναστών, όπως και ένα κοινωνικό σχόλιο για τα τεράστια τσιμεντένια συγκροτήματα κατοικιών στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού, όπου πλέον η εγκληματικότητα συναντά το περιθώριο και μια γενιά που είναι έτοιμη να εκραγεί.

   Το στόρι, τοποθετεί σε μία τεράστια πολυκατοικία στα προάστια του Παρισιού έναν εργατικό νεαρό, τον Κάλεμπ, που πουλά αθλητικά παπούτσια στη μαύρη αγορά κι έχει αδυναμία στα μικρά εξωτικά ζώα και ζωύφια, η συλλογή των οποίων είναι παράνομη. Το τελευταίο του απόκτημα είναι μία αράχνη, που εν αγνοία του, μεταφέρθηκε λαθραία από μια έρημο της Μέσης Ανατολής και είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνη για τον άνθρωπο. Η αράχνη θα χρειαστεί μόλις μία στιγμή για να δραπετεύσει και να μετατρέψει ολόκληρο το κτίριο σε μια φριχτή παγίδα θανάτου. Την ίδια ώρα η αστυνομία σφραγίζει το κτίριο, εγκλωβίζοντας τους κατοίκους. Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουν είναι η αναζήτηση ενός σημείου διαφυγής.

   Ο Βανιτσέκ δεν πρωτοτυπεί ιδιαίτερα, όμως, βρίσκει έναν αποτελεσματικό βηματισμό, με ρυθμό και σωστή κλιμάκωση της αγωνίας, αποφεύγοντας τις υπερβολικά φρικιαστικές εικόνες και προτείνοντας περισσότερο τις ανατριχίλες που προκαλεί στους περισσότερους η παρουσία των αραχνών και ειδικά σε ένα κλειστοφοβικό σκηνικό. Η μικρή ιστορία για τους πανικόβλητους χαρακτήρες της ταινίας, με τους καυγάδες ανάμεσα στον Κάλεμπ και την αδελφή του και τον καλύτερο φίλο του, δείχνουν μία αυθεντικότητα και μεταφέρουν το κλίμα που επικρατεί στα τσιμεντένια παρισινά γκέτο, ενώ το σασπένς αυξάνεται συνεχώς από τα κομψά και μετρημένα εφέ, τη σκοτεινή διεύθυνση φωτογραφίας και τον ευγενικό χαρακτήρα του πρωταγωνιστή.

   Όταν οι αστυνομικές δυνάμεις αποκλείουν το κτίριο και μπλοκάρουν τους ήρωες εντός μίας αραχνοΰφαντης παγίδας θανάτου θα έρθει και το ανεπαίσθητο και ίσως διφορούμενο κοινωνικό σχόλιο για τους μετανάστες στο Παρίσι, ενώ παράλληλα κλιμακώνεται η αγωνία για τη διάσωση των ηρώων.

   Οι νεαροί πρωτόβγαλτοι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν είναι ορεξάτοι και μεταφέρουν την απαραίτητη ένταση και το κλίμα ανησυχίας, αν και τελικά οι αράχνες είναι αυτές που κερδίζουν την αναγνώριση και τον τρόμο μας.

   ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Καλέμπ, ένας μοναχικός νεαρός άντρας με αδυναμία στα εξωτικά ζώα, φέρνει στο διαμέρισμα του μια δηλητηριώδη αράχνη που ανήκει σε ένα σπάνιο και πολύ επικίνδυνο είδος. Η αράχνη θα χρειαστεί μόλις μια στιγμή για να δραπετεύσει και να μετατρέψει ολόκληρο το κτίριο σε μια φριχτή παγίδα θανάτου.

   Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:

   Γκάρφιλντ: Γάτος με Πέταλα

   (“The Garfield Movie”) Αρκετά διασκεδαστική παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων, αμερικάνικης παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία του έμπειρου και εξειδικευμένου στο animation Μαρκ Ντίταλ («Ο Αυτοκράτορας έχει Κέφια»). Το φιλμ, που βασίζεται στο γνωστό κόμικ με ήρωα τον Γκάρφιλντ, είναι κεφάτο, διαθέτει έξυπνες ατάκες και αρκετή πλάκα, για τον τεμπελάκο και φαταούλα γατούλη.

   Μετά από μια αναπάντεχη συνάντηση με τον εξαφανισμένο εδώ και καιρό πατέρα του -έναν απεριποίητο γάτο του δρόμου με το όνομα Βικ-, ο Γκάρφιλντ και ο σκυλοφίλος του, Όντι, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την άνετη ζωή τους στο υπέροχο σπιτικό τους και να ακολουθήσουν τον Βικ σε μια ξεκαρδιστική, ριψοκίνδυνη ληστεία.

   Η ταινία, που θα ευχαριστηθεί η πιτσιρίκαρία, αλλά θα ξεσκάσει και τους μεγαλύτερους, προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά, με τις φωνές των Κωνσταντίνου Λάγκου (Γκάρφιλντ), Βασίλη Μήλιου, Κώστα Τερζάκη, Σοφία Τσάκα, Κωνσταντίνου Ρεπάνη, Στεφανία Φιλιάδη κα.

   Το Χρώμα του Ροδιού

   (“Sayat Nova”) Το αριστούργημα που γύρισε ο φημισμένος σοβιετικός σκηνοθέτης Σεργκέι Παρατζάνοφ το 1968 και που αναστάτωσε κοινό και κριτικούς με τις ποιητικές απίστευτης αρμονίας και σύνθεσης λυρικές εικόνες του. Για 75 αξιομνημόνευτα λεπτά, με σταθερή κάμερα, χωρίς διαλόγους, μαγικές εικόνες – νοηματικά αυτοδύναμες και χωρισμένη σε οχτώ ενότητες, η θρυλική ταινία, που αποκαταστάθηκε το 2014 από τον Μάρτιν Σκορσέζε και την Cineteca di Bologna, αφηγείται τη βιογραφία του Γεωργιανού τροβαδούρου Σαγιάτ Νόβα (1712-1795) από τα παιδικά του χρόνια και την ανακάλυψη του έρωτα, έως την είσοδό του σε μοναστήρι και τον θάνατό του. Κλασική αξία, που αξίζει να ανακαλύψουν και οι νεότεροι σινεφίλ.

   (Φωτογραφία από την ταινία «Ο Κασκαντέρ»)

   Χάρης Αναγνωστάκης

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Continue Reading

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

“Το Μπουφάν της Χάρλεϋ ή Πάλι καλά…” στο Θέατρο Αθήναιον

“Το Μπουφάν της Χάρλεϋ ή Πάλι καλά…”
του Βασίλη Κατσικονούρη

25 και 26 Μαΐου στο Θέατρο Αθήναιον

Μια Θεατρική Παράσταση του “ΘΕΑΤΡΟ52”
σε σκηνοθεσία Ρίτσας Γεωργιάδου

 Το Θέατρο52 παρουσιάζει τον εμβληματικό μονόλογο “Το Μπουφάν της Χάρλεϋ ή Πάλι καλά…” του Βασίλη Κατσικονούρη στο Θέατρο Αθήναιον. Πρόκειται για τον απολογισμό μιας γυναίκας – μάνας, που απευθύνεται στις νεότερες γενιές. 
Είναι η ακύρωση των προσδοκιών της για όσα έζησε και δεν έζησε, καταφεύγοντας στο γλυκόπικρο “πάλι καλά” ως μια τραγική διαπίστωση, αλλά και μια σανίδα σωτηρίας που θα της δώσει δύναμη να προχωρήσει παρακάτω.Ένας μονόλογος ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα, στον θυμό και στη συγχώρεση, στην τρυφερότητα και στην απόγνωση.
Teaser ΠαράστασηςΠαραγωγή: Θέατρο52Παίζει η Γεωργία Δάρτση
Εύζωνας: Μαρίνα Ψειράκη
Σκηνοθεσία: Ρίτσα Γεωργιάδου
Πρωτότυπη Μουσική Παράστασης: Δημήτρης Μισιρλής
Ποίηση: Άγγελος Σικελιανός
Πιάνο: Σάββας Παυλίδης
Κιθάρες: Δημήτρης Μισιρλής
Τραγούδι: Σταυρούλα Κεσούρη
Βίντεο Εισαγωγής: Βασίλειος Σαρίκος
Φωτογραφίες: Δημήτρης Μισιρλής
Γραφιστική Επιμέλεια: Μαρίνα Ψειράκη
Ηχοληψία: Σταυρούλα Κεσούρη
Σκηνικά: Ζαχαρούλα Βουγιουκλίωτη – Θοδωρής Μανίτσας
Επικοινωνία: Έρη ΧριστοφορίδουΣτο βίντεο της εισαγωγής συμμετέχει η χορεύτρια Κωνσταντίνα Τζηκαλιού.Ευγενική παραχώρηση αξεσουάρ για το βίντεο: “Harley Davidson Thessaloniki”, Κώστας Βάσσος.
Πληροφορίες:
Το Μπουφάν της Χάρλεϋ ή Πάλι καλά…
Κινηματοθέατρο Αθήναιον
Βασ. Όλγας 35
Τηλ. Επικοινωνίας – Πληροφορίες: 
Θέατρο Αθήναιον: 690 646 7283
Θέατρο52: 693 730 4340 
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Σάββατο, 25 Μαΐου στις 21.00
Κυριακή, 26 Μαΐου στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική είσοδος: 10.00€
Προπώληση εισιτηρίων: 
Στο ταμείο του Θεάτρου και στην Goldmall.gr
 
Continue Reading

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Εκλεκτοί μουσικοί της ΚΟΑ στο πνεύμα της Εβδομάδας των Παθών με μελωδίες από τη Βιέννη, στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο

Τη Μεγάλη Δευτέρα, 29 Απριλίου, εκλεκτοί μουσικοί της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, μας εισάγουν στο πνεύμα της Εβδομάδας των Παθών με μελωδίες από τη…Βιέννη, στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.

Το κουαρτέτο εγχόρδων τετART-on (Μόρφω Παπαδημητρίου – βιολί, Κώστας Καραγεωργόπουλος – βιολί, Αλέξανδρος Παπανικολάου – βιόλα,Ήβη Παπαθανασίου – βιολοντσέλο) μας καλεί στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο με ένα πρόγραμμα που συγκινεί.

Ερμηνεύονται έργα συνθετών που έζησαν και έδρασαν στη μουσική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Τρεις συνθέτες, τρεις διαφορετικές εποχές, μία πόλη.

Ξεκινώντας από το Τέταρτο Κουαρτέτο Εγχόρδων του Μπετόβεν. Σύνθεση θυελλώδη, γεμάτη ένταση.

Στη συνέχεια, παρουσιάζεται μια εκδοχή του κατανυκτικού κουαρτέτου εγχόρδων Fratres, του 88χρονου σήμερα Εσθονού συνθέτη Άρβο Περτ.

Τέλος, με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του «συνθέτη του Θεού» Άντον Μπρούκνερ, θα ακουστεί το Κουαρτέτο εγχόρδων του σε ντο ελάσσονα.

Το πρόγραμμα

ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΑΝ ΜΠΕΤΟΒΕΝ (1770 – 1827)

Κουαρτέτο εγχόρδων αρ.4 σε ντο ελάσσονα, έργο 18 αρ.4

ΑΡΒΟ ΠΕΡΤ (γεν. 1935)

Fratres (εκδοχή για κουαρτέτο εγχόρδων)

ΑΝΤΟΝ ΜΠΡΟΥΚΝΕΡ (1824 – 1896)

Κουαρτέτο εγχόρδων σε ντο ελάσσονα

ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ

Κουαρτέτο εγχόρδων τετART-on

Μόρφω Παπαδημητρίου, βιολί

Κώστας Καραγεωργόπουλος, βιολί

Αλέξανδρος Παπανικολάου, βιόλα

Ήβη Παπαθανασίου, βιολοντσέλο

Στις 19:00, μία ώρα πριν την έναρξη της συναυλίας, θα προηγηθεί ξενάγηση στους χώρους του Μουσείου.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Continue Reading

ΤΑ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ