Συμμετοχικότητα, μια μη πολιτική αναγκαιότητα

του Παναγιώτη Δημητριάδη

Είναι γεγονός ότι στα χρόνια πλέον μετά την πανδημία, υπάρχει μια ανάγκη
επανασύστασης των πάσης φύσεως συναναστροφών. Η αναγκαιότητα αυτή,
εκφράζεται πρωτίστως από τους πρεσβευτές της διενέργειας διαφόρων
εκδηλώσεων, τους πολιτιστικούς φορείς. Μάλιστα στον Δήμο Θέρμης, υπάρχει η
ευτυχής συγκυρία να λειτουργεί ένας δραστήριος φορέας πολιτισμού του Δήμου, η
ΔΕΠΠΑΘ (Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Πολιτισμού, Περιβάλλοντος και
Αθλητισμού Θέρμης), όπως και αρκετοί άλλοι πολιτιστικοί σύλλογοι. Ως
βασικότεροι φορείς ανάπτυξης, ουσιαστικής κοινωνικοποίησης και ψυχαγωγίας, οι
πολιτιστικοί φορείς κρίνεται αναγκαίο και σκόπιμο να στηριχθούν όσο ποτέ άλλοτε.
Οι σύλλογοι προσφέρουν ψυχαγωγία κάτι το οποίο έχει ουσιώδη και ποιοτική
διαφορά σε σχέση με την διασκέδαση που προσφέρουν τα νυχτερινά κέντρα, η
οποία εξ ορισμού αποτελεί την απλή απομάκρυνση από την καθημερινότητα.
Η υποστήριξη των φορέων του πολιτισμού λαμβάνει χώρα με δύο τρόπους,
είτε με την οικονομική συνδρομή, είτε με τη συμμετοχικότητα. Με τον όρο
συμμετοχικότητα, νοείται τόσο η συμμετοχή σε τακτικές δραστηριότητες των
φορέων, όπως η εκμάθηση χορού -μουσικών οργάνων, οι χορωδίες κ.ά., αλλά
επίσης και η συμμετοχή στις εκδηλώσεις. Προσωπικά στο παρελθόν υπήρξα ενεργό
μέλος διάφορων συλλόγων και ιδίως του Λαογραφικού Συλλόγου Ν. Ρυσίου «Η
Αρετσού» τόσο ως χορευτής όσο και ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου. Πλέον,
προσπαθώ να παρευρίσκομαι σε κάθε εκδήλωση που συμβαίνει τουλάχιστον στον
Δήμο Θέρμης, όχι ως πολιτική αναγκαιότητα αλλά ως εσωτερικό κίνητρο. Θεωρώ
πως είναι υποχρέωση της κοινωνίας να στηρίζει τους φορείς πολιτισμού, να τους
αγκαλιάζει και γενικά να είναι παρούσα σε μια ολιστική προσπάθεια κοινωνικής
συνδιαλλαγής και ψυχαγωγίας. Η συμμετοχή λοιπόν σε μικρές και μεγάλες
εκδηλώσεις πολιτιστικών φορέων, λογίζεται σαν ανταμοιβή προς τους διοργανωτές
των φορέων αυτών, οι οποίοι πλημμυρίζονται, θα έλεγα, τις περισσότερες φορές με
ανιδιοτελή αισθήματα που καλό είναι να απαντώνται στην κοινωνία μας.

Συμμετοχικότητα λοιπόν, όχι από πολιτική αναγκαιότητα και σκοπιμότητα
αλλά ως ένα αίσθημα προσφοράς και στήριξης στους ανθρώπους που προσπαθούν
και κρατούν την κοινωνία μας όρθια.